หนูว่ายน้ำข้ามฟากจากบ้านเกิด เพื่อหวังเปิดโลกแห่งฝันอันพร่างพร้อย เบื้องหน้าหนูยังมีครูผู้รอคอย พวกหนูจะท้อถอยได้อย่างไร ที่ตรงนี้มีใบไม้มีสายน้ำ มีไม้ป่างอกงามริมน้ำใส แต้มภูผาด้วยหมอกหนาวทอดยาวไกล ไม่เคยคิดว่ามีใครแต่มี ครู ไร้ถนนทอดยาวสู่ราวป่า มีเพียงแค่ความเหว่ว้าให้ต่อสู้ อุดมการณ์ล้ำค่าน่าเชิดชู นำต้นธารแห่งความรู้สู่พงไพร ครูจากมาสู่ตรงนี้ที่ภูสูง ที่เมืองกรุงแสงคงพร่างสว่างไสว แต่ตรงนี้ก็คือเขตประเทศไทย เหตุไฉนกั้นคนให้ไกลห่างกัน ครูคงเป็นเช่นแพน้อยที่ลอยล่อง ส่งเด็กดอยข้ามน้ำนองสู่ฟากฝัน ครูคงเป็นเช่นสีทองแห่งแสงตะวัน ส่งผ่านความอุ่นไอนั้นสู่ยอดดอย หนูว่ายน้ำข้ามฟากมาจากบ้านเกิด เพื่อหวังเปิดโลกแห่งฝันอันพร่างพร้อย เบื้องหน้าหนูยังมีครูผู้รอคอย เธอจะให้ครูท้อถอยได้อย่างไร
กระบี่ใบไม้ 24 ก.ค. 2553 17:35 น. - ID 136007 
1093
5
0
24 กรกฎาคม 2553 17:38 น. - comment id 1147878
กระบี่ใบไม้ เขียนบทกวีบทนี้ขึ้น เพราะได้แรงบันดาลใจจาการชมรายการทีวีรายการหนึ่ง(รู้สึกจะเป็นช่องNBT) ชื่อรายการ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร ตอน แสงเทียนที่ปลายฟ้า (23 ก.ค. 53) ที่บอกเล่าถึงโรงเรียนในป่าดงโรงเรียนหนึ่งชื่อโรงเรียนล่องแพวิทยา ที่ทั้งนักเรียนและครู 11 ชีวิต ต้องต่อสู้กับความยากลำบากและความขาดแคลนนานัปประการเพื่อเพิ่มโอกาสทางการศึกษา ที่นี่นักเรียนชาวเขาต้องเดินทางข้ามเขาไปโรงเรียนด้วยระยะทางหลายกิโล โดยเฉพาะช่วงหนึ่งในรายการที่ทำเอาข้าพเจ้าซึ้งจนแทบน้ำตาไหล เป็นภาพของเด็กชาวเขาที่รอคอยข้ามแม่น้ำเงาที่เชี่ยวกรากเฝ้ารอคอยความหวังว่าจะมีเรือซักลำผ่านมาเพื่อขออาศัยข้ามแม่น้ำไป หรือรอคอยใครซักคนที่ว่ายน้ำเป็นมาช่วยถือข้าวของและคอยประคองกันข้ามแม่น้ำเป็นกลุ่ม ๆ พวกเธอเล่าว่า(เด็กชาวเขากลุ่มนี้เป็นผู้หญิง) ถ้าไม่มีเรือซักลำผ่านมา หรือไม่มีคนช่วยเหลือ วันนั้นเธอก็คงต้องกลับบ้านไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ ที่แห่งนี้คล้ายโรงเรียนประจำได้รับเงินอุดหนุนจากทางรัฐที่มาเฉลี่ยรวมกันแล้วเหลือแค่หัวละห้าบาท เด็กๆ ต้องกินต้มบะหมี่กับปลากระป๋องและโปรตีนเกษตรเหมือน ๆ กันทุกมื้อ(พูดให้ถูกก็คือเด็ก ๆ เหล่านี้ได้รับเงินอุดหนุนเพื่อสร้างโอกาสทางการศึกษาจากรัฐน้อยกว่านักโทษในเรือนจำเสียอีก) ข้าพเจ้า เคยคิดว่าตัวเองโชคร้าย ที่ตอนเด็กอยากจะไปเที่ยวเตร่เกเรเหมือนเด็กคนอื่นเขาก็ทำไม่ได้ ที่ทำไม่ได้ไม่ใช่เพราะไม่อยากทำแต่เพราะแม่ส่งเงินมาให้แค่นั้นเนื่องจากที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่พอเอาความยากลำบากของตัวเองมาเปรียบเทียบกับเด็กพวกนี้แล้วก็นับว่ายังสบายกว่าเป็นพันเท่า ยังไงก็ขอส่งกำลังใจไปยังครูและนักเรียนที่อยู่บนยอดดอย ขอให้เข้มแข็งและสู้ต่อไปนะครับ...^-^v ที่มาของรูปภาพและบทกลอน http://www.oknation.net/blog/longpaewittaya/2009/03/19/entry-1
24 กรกฎาคม 2553 21:29 น. - comment id 1147892
สงสารจังเลยค่ะ แซมจะมีที่ในหัวใจให้คุณครูทุกๆท่านตลอดไปค่ะเดี๋ยวกลับบ้านเรา มาสมัครเป็นครูดอยดีกว่า แต่สงสัยเด็กๆ จะไม่เชื่อฟังแซมละกระมัง...
แซม
25 กรกฎาคม 2553 03:47 น. - comment id 1147894
สวัสดีคะ คุณกระบี่ใบไม้ มีอะไรที่ Gemini58 พอจะช่วยเหลือทั้งครู-ทั้งเด็กได้ล่ะก็ กรุณาบอกให้ทราบด้วยคะ
25 กรกฎาคม 2553 07:32 น. - comment id 1147895
สวัสดีค่ะพี่ใบไม้ สะท้อนใจวูบๆ แบบไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีอยู่จริง เป็นกำลังใจให้ได้รับความช่วยเหลือจากทุกฝ่ายดดยเร็วนะคะ
27 กรกฎาคม 2553 17:57 น. - comment id 1148117
สุดยอดครับท่านกระบี่ใบไม้ ข้าน้อยเพลงดาบสุริยันต์ ขอคารวะ ๑ จอก ๒ จอก ๓ จอก
28 กรกฎาคม 2553 10:13 น. - comment id 1148194
บทนี้สุดยอดครับ ขอบูชาครู
13 สิงหาคม 2553 16:22 น. - comment id 1151038
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
