อีสานโศก..สะเทือนเหนือ

อินสวน

    เพลงพิณแผ่วแว่วโศกโศลกเศร้า
แคนพลิ้วเหงารับพรมผสมเสียง
เป็นลำนำปวดปร่าล้าสำเนียง
ร้อยความเรียงรำพันกลั่นจากใจ
           ลายโปงลางครางมาว่าชอกช้ำ
หวูดครวญคร่ำเกินข่มอารมณ์ไหว
ว่าสุดแสนรวดร้าวหนาวทรวงใน
น้ำตาไหลรินรื้นเกินฝืนทน
         โอ้ว่ายอดชีวันช่อขวัญเอื้อง
เจ้าขุ่นเคืองเรื่องใดใจสับสน
รู้ไหมใครฅนรอเขาท้อจน
ความหมองหม่นเยี่ยมยามเที่ยวถามใจ
         โอ้ว่ายอดชีวันช่อขวัญฟ้า
สิ้นเมตตาแล้วหรือฤๅไฉน
ที่บอกรักถักทอต่อสายใย
เพียงลวงใจลวงกันให้สั่นคลอน?
          โอ้ว่ายอดชีวันช่อขวัญรัก
ช่างยากนักเกินใจจะไถ่ถอน
จึงต้องเจ็บเหน็บหนาวแสนร้าวรอน
ให้อาวรณ์ว้าเหว่อยู่เอกา
        โอ้ว่ายอดชีวันช่อขวัญแก้ว
คงหมดสิ้นรักแล้วสิเน่หา
เหมือน ฅนสิ้นชีวันแล้วขวัญตา
เมื่อรักมาลาไกลไร้เธอเคียง(ถิ่นแคนแดนอีสาน)
  
	 เพลงพิณแผ่วแว่วโศกเหมือนโลกเศร้า
แคนพลิ้วเหงาเล้าโลมผสมเสียง
เหตุใดหนอตัดพ้อท้อสำเนียง
บอกรักไม่พอเพียงหล่อเลี้ยงใจ
	   หากรักแฟนคนไกลอย่าใจน้อย
อย่าท้อถอยสัมพันธ์ให้สั่นไหว
เสียงหวูดครางอ้างว้างบนทางไกล
กลั้นน้ำตาอย่าให้ไหลหลั่งริน
	   เหตุไฉนไยคิดว่าขุ่นเคือง
จากช่อเอื้องอาจเพียงกุหลาบหิน
หรืออาจเป็นหญ้างอกเพียงดอกดิน
แล้วจะยังถวิลหรือสิ้นใย
	   เสียงสะล้อคลอคำลำนำรัก
ลมหนาวทักแตกต่างจากครั้งไหน
เคยเดียวดายหลายปีที่ผ่านไป
กับสิ่งใหม่ในใจเริ่มถักทอ
	   ไม่อาจเป็นช่อขวัญที่ควรค่า
ไม่อาจเป็นช่อฟ้าประดับหอ
คงเป็นเพียงดอกหญ้าค่าไม่พอ
จะเติมต่อเส้นทางรักอย่างไร
	   ยังคงเป็นคนดอยเฝ้าคอยถ้า
เสน่หาไม่สิ้นยังสงสัย
ไยตัดพ้อต่อว่าบอกอาลัย
หรือมีใครเปลี่ยนไปให้กังวล	........(เสียงพิณถิ่นเหนือ)