ฉันยืนอยู่ฝั่งตะวันตก

ปาริตา

ฉันยืนอยู่ฝั่งตะวันตก
กลางลมบกลมรักลมอักษร
ใต้ท้องฟ้าเมฆินทินกร
ในเรือเร่แรมรอนเร่ร่อนมา
จนคลื่นซัดเหวี่ยงรายถึงชายหาด
ฉันกวาดคลื่นโยนไปโพ้นผา
หอบทะเลร่ายหวังแสนครั้งครา
กอบหญ้าคาน้อยหนึ่งครึ่งกำมือ
เก็บมาเพื่อพิสูจน์คำพูดคน
ว่าจะปล้นสิ่งใดกระไรหรือ
ชาติ ชนชั้น วรรณะ ตบะฤา
ดวงหทัยใสซื่อหรือวิชชา
ฉันชื่นชมหนังสือชื่อ คำหยาด
ก็เลยคิดหวังวาดตามปรารถนา
หากร่ายเรียงผิดบทรจนา
เพราะความงามทางภาษาฉันไม่พอ
บ้างบางคราวแอบสูดกลิ่นของดินทุ่ง
หอมมาปรุงอวลอายลายดินสอ
แผ่วเพลงขลุ่ยผิวกรับเข้าขับคลอ
ให้หวนคิดถึงพ่อที่รอคอย
แหล่ะคิดถึงมิตรสหายที่ทายทัก
กระทั่งผู้ไม่รู้จักสักสิบร้อย
ทั้งพงไพรขุนเขาลำเนาดอย
จะมีไหมสักหนึ่งน้อยแห่งปราณี
เมื่อฉันเจ็บและไม่อาจจะกลับไป
สู่อ้อมกอดคนเคยใกล้ไกลเหลือที่
จะคิดถึงฉันไหมหรือไม่มี
สักเพียงหนึ่งนาทีของคนรัก
ฉันยังยืนอยู่ฝั่งตะวันตก
เป็นหนึ่งหญิงวณิพกผู้จมปลัก
ทำความหวังสูญหายเกินทายทัก
กระทั่งทำความรักหักทลาย
ฉันจะเดินไปไหนยังไม่รู้
จะไปสู่เพลงพิณก็สิ้นสาย
จะหยัดยืนตรงลมหวนก็ด่วนวาย
จึงแพ้พ่ายต่อความหลังลำพังเพียง