อ้างว้าง โดย ครูจินตนา ปิ่นเฉลียว

เปลวเพลิง

โอ้ว่าพื้นพสุธากว้างกว่ากว้าง
ความอ้างว้างแผ่ทั่วหัวระแหง
ถึงผู้คนล้นเอียดเบียดเสียดแซง		
ก็ยังแฝงความอ้างว้างในใจ
		
สำหรับผู้เร่ร่อนไม่ผ่อนพัก		
ไร้แหล่งหลักเคหาจะอาศัย
ไร้ญาติมิตรชิดเชื้อเอื้ออาลัย		
ถึงอยู่ในหมู่คนก็หม่นทรวง
		
ยิ่งยามยากจากกรุงเร่งมุ่งหน้า		
ท่องไปเยือนเถื่อนท่าภูผาหลวง
พายุจัดพัดผันหวั่นแดดวง			
ยิ่งฝนร่วงกรูกราวยิ่งหนาวใจ
		
นึกถึงบ้าน-ป่านนี้-ถ้ามีบ้าน		
คงสำราญกับมิตรผู้พิสมัย
หลังคาคุ้มครองหัวไม่กลัวภัย		
อุ่นด้วยไฟ ด้วยรักที่พักพิง
		
นี่เดินเดียวเปลี่ยวกายกลางสายฝน		
ฟ้าคำรณหม่นมัวน่ากลัวยิ่ง
หนาวแสนหนาวร้าวในดวงใจจริง		
อยากจะวิ่งจนตกโลกไปตาย
		
ถ้ามีหวังว่าวันหนึ่งจะถึงบ้าน		
ใจสะท้านคงทุเลาเศร้าสลาย
นี่กี่ปีจึงจะมีที่พักกาย			
ได้แต่หมายแล้งลมมานมนาน
		
ถ้ามีบ้านมีผู้อยู่รับขวัญ			
ขวัญที่มันเพริดหลงคงสุขศานต์
ถึงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ำหลังกรำงาน	
ยังมีบ้านคอยรับกลับมานอน
		
แต่สิ้นไร้ไม้ตอกออกอย่างนี้		
ก็ฝันค้างอย่างทุกทีที่เร่ร่อน
แม้แต่ว่าวันซึ่งถึงม้วยมรณ์		
หลุมศพตอนสิ้นใจ คงไม่มี