ชีวิตข้าอาภัพอัปภาคย์
เพราะมีปากมีเสียงเถียงไม่ได้
ถูกมนุษย์ตราหน้าว่าอย่างไร
ต้องจำใจจำยอมน้อมหัวรับ
เรียกไอ้ตูบ ไอ้ด่าง หรือนางดอก
นามกระจอกสรรหามาโขกสับ
ขึ้นอีไอ้ได้ฟังใจพังยับ
เขาถมทับบีฑาข้าทำไม
พอเกิดความเอ็นดู อุ้มชู โอ๋
พอโมโหเตะข้า ..อย่ามาใกล้!
ถึงเป็นหมาข้านี้มีหัวใจ
เหตุผลใดใช้ข้ารองอารมณ์
ใช่เลี้ยงข้าอ้วนพี หรือดีเด่
พอเกเร กักขฬะ ก็จะข่ม
เพียงให้เศษอาหาร ทานอาจม
แถมทับถม "เศษข้าวปลาหมาชอบกิน"
พอมีเนื้อเอื้อมาแล้วข้าเลือก
มิกระเดือกข้าวปลาก็ว่าหมิ่น
ใช้น้ำคำทำร้ายป้ายมลทิน
เป็น "หมาสิ้นกตัญญูไม่รู้คุณ"
ลำเลิกอย่างปวดร้าว "หลงคาวเนื้อ"
ลืมข้าวเหลือจานเก่าที่เขาขุน
ครั้นกินข้าวจานเก่าเขางงงุน
ว่าโง่เขลาเต่าตุ่นขุนสิ้นเปลือง
ผิดตรงไหนที่กำเนิดเกิดเป็นหมา
จึงชั่วช้าจัญไรไปทุกเรื่อง
หรือว่าข้าหอนเห่าให้เขาเคือง
จึงวางเขื่องเหยียดหยามประณามกัน
แม้ข้าซื่อถือตรงเฝ้าจงรัก
ข้าก็มักได้ยินคำหมิ่นหยัน
ว่า "คนซื่อเหมือนหมา "ด่าแดกดัน
ข้างงงันมนุษย์สุดบรรยาย
ยิ่งข้าสร้างวีรกรรม...ทำเท่าไหร่
มิมีใครนิยามเทิดความหมาย
แม้จะพลีชีวารักษานาย
ก็เพียง "ตายอย่างหมา" ค่าไม่มี
877
0
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
