หลังพายุใหญ่

ปุถุซน

เมื่อท้องฟ้าหอบเอาเมฆหมอกรวมตัวกัน
ท้องฟ้าดูหม่นหมองสีดำทะมึนขมุกขมัว
บรรยากาศดูน่ากลัววังเวงและเดียวดาย
พลันมีลมพัดเข้ามาเข้ามาแต่ไกล
จากลมเบาเบาค่อยค่อยแรงค่อยแรง
แล้วฝนก็โปรยลงมาพร้อมกับพายุ
ที่หอบเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ขว้างหน้า
..
ฉันเดินดุมดุมท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ
เดินฝ่าละเมาะแมกไม้โขดหินลื่นไหล
ฝนก็ตกพร่ำพร่ำลมก็พัดเกรี้ยวกราด
ใจหนึ่งนั้นระทึกหวาดหวั่นวิตกกลัวผวา
แต่อีกใจหนึ่งกลับกล้าเผชิญแม้เดียวดาย

ในนาทีนั้น.
ที่ชีวิตฉันราวกับแขวนไว้บนเส้นด้าย
ฉันพลันนึกขึ้นมาในใจดุจดังบ่าวที่วิงวอน
ต่อพระเป็นเจ้าในมหาวิหารอันศักดิ์สิทธิ์
โอ้..เจ้าพายุร้าย
เขมือบฉันไปซิถ้าเจ้าไม่รังเกียจฉัน
หอบฉันไปซิหอบฉันไปพร้อมกับสรรพสิ่ง
หอบฉันไปให้ไกลไกลสุดไกลถึงขอบจักรวาล
.
แล้วพายุใหญ่ก็สงบ
มันไม่ได้หอบฉันไปด้วย
ฝนก็หยุดสาดแล้ว
ท้องฟ้าเริ่มปลอดโปร่ง
หมู่เมฆเริ่มสลัดสีหมองมัวออก
แล้วเต้นระบำก่อรูปร่างแปลกประหลาด
ฝูงนกต่างออกมาวาดลวดลายบินแข่งกันฉวัดเฉวียน
แล้วมีแสงสีเงินสีทองทาบทอออกจากขอบฟ้าทางตะวันตก
พลันปรากฎโค้งรุ้งงามหลากสีสันวิจิตรตระการตา