ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น ฉันรักเธอทุกคน ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก ในโลกของฉันมีแต่สงครามและความอดอยาก มีความอยุติธรรมและการกดขี่ทั่วแผ่นหล้า เด็กเด็กในโลกของฉันไร้การศึกษาและกำพร้าพ่อแม่ ขณะที่ลูกผู้ลากมากดีมีโรงเรียนได้ศึกษากันในโลกของเธอ คนหนุ่มสาวในโลกของฉันก็ขาดจิตสำนึก ขาดการอุทิศตนเสียสละเพื่อปวงชนผู้ยากไร้ พวกเขาศึกษาเล่าเรียนก็เพียงเพื่อเป็นทาสรับใช้นายทุน มหาวิทยาลัยในโลกของฉันสอนให้คิดตามตามกันไป มีตำรับตำราขีดเส้นแบ่งชัดแจ้งระหว่างปัญญากับความโง่เขลา ครูอาจารย์ในโลกของฉันสอนให้คิดในกรอบห้ามนอกลู่ มีเส้นแบ่งระหว่างการหลบลู่และการไม่ให้เกียรติ ปัญญาชนของฉันจึงไร้ความคิดเป็นของตัวเอง กวีในโลกของฉันหลงใหลในตัวอักษรมากว่าสารถะ เคลิบเคลิ้มไปกับท่วงทำนองจนลืมแก่นสารของมัน ในโลกของฉันจึงเต็มไปด้วยท่วงทำนองอันหวานล้ำ โลกของฉันกับโลกของเธออาจะต่างกัน แต่สายสัมพันธ์ฉันกับเธอยังไม่ห่างกัน ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น ฉันรักเธอทุกคน ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก
ปุถุซน 9 ม.ค. 2546 15:46 น. - ID 28066 
796
2
0
9 มกราคม 2546 16:27 น. - comment id 104049
ส่วนใหญ่แล้ว นักเรียนจะถูกปลูกฝังในการเล่าเรียนแบบระบบ บังคับ (แต่ก่อนมีตี) ท่องจำตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน แล้วก็เป็น step เรื่อยมาถึงระดับอุดมศึกษา คล้ายๆเป็นหุ่นยนต์ อันนี้ต้องยอมรับ แล้วความคิดสร้างสรร การพัฒนาแตกฉานของความรู้ มันจะออกมาอย่างไรล่ะ ?????
9 มกราคม 2546 16:32 น. - comment id 104050
อื่ม.........ดิฉัน รักเด็กค่ะ สิ่งที่อยากเห็นบนโลกใบนี้ก็คือ สันติภาพค่ะ ถ้าดิฉันได้ตำแหน่ง ดิฉันจะ........( ม่ายบอก ) เพราะดิฉัน เป็นแค่......นางงาม อ่ะ อิอิอิ
10 มกราคม 2546 07:10 น. - comment id 104119
เปงแค่กวีเจงๆ
12 มกราคม 2546 01:50 น. - comment id 104396
อาจหลงไหลอักษรากว่าสาระ และอาจจะเลอะเลือนไปในแก่นสาร ปล่อยใจคล้อยลองล่องทำนองกานต์ ทำนองหวานทำนองซึ้งถึงหัวใจ หากแต่มีความคิดเป็นอิสระ มิเปะปะตามก้นคนอื่นได้ ใช่ยกว่ามีปัญญากว่าใครใคร แต่อยากให้รู้ตรงนี้มีหนึ่งคน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
