บันทึกการเดินทาง

อัลมิตรา

...ฉันจะก้าวเดินทางไหน 
...มองเห็นหนทางแสนไกลอยู่ข้างหน้า 
...เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า ..ทุกข์ทรมา 
...เส้นชัย ข้างหน้าดูเหมือนไกลแสนไกล 
...ยอดธงยังคงสะบัดพริ้ว 
...ลมไล้โลมใบไม้ปลิวละลิ่วหล่น 
...ผ่านเมืองเฟื่องฟุ้งคลุ้งมหาชน 
...ผ่านความสับสนวุ่นวาย 
...ยังคงเดินนับ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา .. 
...ก้าวมั่นทุกครามิหวาดหวั่น 
...แสงแดดแผดผ่าวร้าวชีวัน 
...ก็มิพรั่น ยังเผชิญ เดินต่อไป 
...ยังคงเดินนับ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา .. 
...จากทิวาสู่ราตรีมีโสมฉาย 
...ไร้ที่ซุกซอนพำนักกาย 
...เดียวดายลำพัง ทั้งคืน 
...จวบจนตะวันรุ่งอีกครั้ง 
...มีพลังให้ก้าวเดินนับขอน 
...มุ่งมั่นกำลังใจทุกบทตอน 
...สะท้อน ชีวา ที่ท้าไป 
...เสียงหวูดรถไฟดั่งลั่น 
...ยิ้มพลันเรารู้ซึ้งถึงที่ใฝ่ 
...แม้ไร้เบี้ยที่จะโดยสารไป 
...แต่ก็ยัง โบกไม้ โบกมือ ให้ทุกคน 
...ยังคงยืดอกพกความมุ่งมั่น 
...สร้างฝันหยัดยืนมิได้บ่น 
...ก้าวเดินต่อไป ต่อไป ด้วยสองเท้าตน 
...เพื่อหวังสืบค้นหนทางธรรม 
...กล่องกระดาษผุพังยังคงอยู่ 
...หนังสือพิมพ์ยับยู่ ..ผู้คนไต่ถาม 
...มีอะไรมากมายในนิยาม 
...เหตุใดมิพรั่นคร้ามหวาดระแวง 
...เพื่อนเอย ...จงฟัง 
...อย่าหยุดยั้ง ซึ่งใจให้กำแหง 
...ถึงต้องทุกข์มากท้นล้นแสดง 
...ก็ใช่แล้งน้ำใจที่ได้มา 
...หนึ่งร่มที่เพื่อนนำมามอบ 
...กับกอรปเสบียงที่สรรหา 
...น้อมรับเปี่ยมล้นพ้นอุรา 
...กับไมตรีที่มีค่าเกินจำนรร 
...ถึงแม้นจะเดินทางเพียงโดดเดี่ยว 
...เลาะลัดเลี้ยวตามไพรสณท์ไร้คนผ่าน 
...หรือผู้ร้ายโจรภัยจิตคล้ายมาร 
...มิสะท้านขลาดกลัวหัวใจตรม