...องคุลิมาล อวสาน...

ชัยชนะ

๑๗                 ในกาลนั้น พลันสัมมา พระพุทธ (พุด-ทะ)
                      เห็นอุป นิสัย ในมรรคผล
                       ซึมอาบเอิบ องคุ ลิมาลโจร
                      หากทำตน มาตุฆาต ขาดเสื่อมไป
๑๘                 เสด็จองค์ ทรงลีลา คราเช้าตรู่
                      โจรซุ่มดู อยู่กระโจน ตะโกนไล่
                      หมายพิฆาต พระหัตถ์นิ้ว ลิ่วทันใด
                      ร้องด่าไป หยุดโล้นซ่า ข้าไม่ทัน
๑๙                 เราหยุดแล้ว แต่ท่าน ยังไม่หยุด
                      พุทธพจน์ บทถ้อย ร้อยเสกสรร
                      คุลิมาล หาญท้า ด่าประจาน
                      โกหกกัน ท่านยังเพลิน เดินมรรคา (มัน - คา)
๒๐                 บุญกุศล ดลหทัย ใจหลุดพ้น
                      ห่างทุกข์..ตน หยุดกระทำ กรรมชั่วช้า
                      หยุดพยาบาท เบียดเบียน เหี้ยนโกรธา
                      ใส่เมตตา หมู่สัตว์โปรด โทษบรรเทา
๒๑                 อหิงสกะ ระลึก สำนึกได้
                      โยนทิ้งไป ศัตราวุธ เวิ้งเหวเขา
                      อีกนิ้วกร เก้าร้อย เก้าสิบเก้า
                      นั่งคุกเข่า ทูลขอ บรรพชา
๒๒                 ตั้งสติ ดำริใจ ไม่ฟุ้งซ่าน
                      คิดแต่กาล เกิดก่อ เฉพาะหน้า
                      ไม่คำนึง ถึงอดีต จิตศรัทธา
                      น้อมธรรมมา อรหันต์ พลันมาเยือน
(พิเศษ)           ถือสัตย์ซื่อ คือไว้เนื้อ เชื่อใจกัน
                      อดีตกาล ผ่านอย่าฝืน รื้อคืนเปื้อน
                      ควรอภัย ในสิ่งผิด คิดลืมเลือน
                      ผูกเป็นเพื่อน พี่น้องกัน สัมพันธ์ใจ
องคุลิมาลโจร แปลว่าโจรมีนิ้วมือเป็นพวงมาลา
มาตุฆาต    ฆ่ามารดา
องคุลิมาล เมื่อโยนดาบเลิกประหารก็ขอบวชในพระพุทธศาสนา
ตั้งใจประพฤติธรรม น้อมนำจิตใจ ในไม่ช้าก็บรรลุเป็นพระอรหันต์
ด้วยบทกลอนของลำน้ำน่านแต่งมาได้ประทับใจผมมาก
ขออนุญาตนำขึ้นโชว์ข้างบน (น้องนิวบอกตกลงแล้วแห่ะ แห่ะ)
และขอเอาชื่อของลำน้ำน่านมาขายด้วยนะครับ
      (ลำน้ำน่าน)
พุทธองค์ทรงศีลยินเสียงเรียก
รู้สำเหนียกด้วยญาณอันชาญกล้า
จิตโจรทรามกาลเก่าเล่าบุญญา
เพียงลุ่มหลงอวิชชาพาพลั้งพลาด
                 จึงน้อมนำพระธรรมบันดาลผล
                 เชิญมงคลเทวามานั่งอาสน์
                 กล่าวแสดงแสนยาท้าอำนาจ
                 เทวาวาทแซ่ซ้องก้องพฤกษ์ไพร
เราหยุดแล้วแต่ท่านนั้นไม่หยุด
ใยยื้อยุดบาปกรรมนำวิสัย
โจรได้ฟังนิ่งเงียบเทียบความนัย
เปิดดวงตาดวงใจใคร่รู้ธรรม
                   จิตหยาบกร้านสดับฟังหลังหยุดนิ่ง
                   แท้ความจริงเขลาขลาดพลาดถลำ
                   ตกบ่วงมารผ่านไปในรอยกรรม
                   ใคร่ยืดเอาพระธรรมเป็นพึ่งพิง
จึงออกบวชกรวดน้ำตามพระพุทธ
บริสุทธ์ชำระใจในทุกสิ่ง
จนแสงธรรมทอทาบเข้าอาบอิง
เห็นจิตจริงหลุดพ้นจนลุธรรม