แอบหวังลึกๆ ในใจ..อย่างหวั่นไหว
เผื่อเธอจะสนใจแลมาสบตากันบ้าง
ได้แต่เฝ้าห่วงหา อาทรอยู่ห่างๆ
ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวย่างเดินเข้าไปพูดจา
จิตใจว้าวุ่นสับสนอย่างไม่เคยเป็น
แหงนหน้ามองเห็นเมฆขาวปุกปุยบนฟากฟ้า
วาดฝันปั้นเมฆขาวเป็นหน้าเธอที่ยิ้มมา
มองสบตากับฉันอย่างอ่อนโยนละมุนละไม
หลับตาพริ้มยิ้มแพรวพราวกับความฝัน
มีเพียงเธอและฉันในโลกแห่งความฝันอันสดใส
เพียงไม่นานเมฆกลายเป็นหมอกควันจางหายไป
ปลุกฉันให้ตื่นจากโลกแห่งความฝันสู่โลกแห่งความเป็นจริง..