ว่างเปล่า..

อัลมิตรา

...ฉันเดินทางมาจากแดนไกล
...ฝ่าความระอุร้อนแห่งอุทัย ย่างเท้าสู่ต่างถิ่น 
...พบเห็นบ้านเรือน มีกระบอกไม้ไผ่แขวนอยู่ริมรั้ว 
...กระหายน้ำเสียจน ตาพร่ามัว คิดว่ามีหยดน้ำอยู่ภายใน 
...เสียดาย .. เสียดาย .. กระบอกไม้ไผ่ไม่มีน้ำ 
...ท่ามถนนที่เวิ้งว้างยิ่ง 
...แปลกจริง .. แปลกจริง .. ไร้ผู้คน 
...แหงนมองบนฟากฟ้าไกล 
...อยากจะถามไถ่ กับใครก็ได้สักหน 
...ณ ที่ฉายฉานยามราตรีส่องสกล 
...สับสน .. สับสน .. ค้นเท่าไรไม่เห็นจันทร์
...บันทึกส่วนตัวคือสมุดเล่มขาว 
...สั่งสมเรื่องราวต่างๆที่ควรค่าแก่ความทรงจำ 
...วันนี้เปิดอ่านช้าๆ ด้วยใจที่บอบช้ำ 
...ตัวอักษรบทสื่อนำ ลำนำบางบท.. มันสูญหาย 
...เหลือเพียงกระดาษว่างเปล่า 
...และตัวเราที่เดียวดาย 
...อารมณ์พรั่งพรู สิ่งที่รับรู้คิดหวล 
...มิควร .. มิควร.. ล้วนไม่มีจริง ...
...อ่างดินใบโต ที่ชานบ้าน 
...ปลาหางนกยูงสีสวยๆว่ายไปมา 
...ดอกบัวงามกำลังงามสล้าง 
...อ่างดินยังอยู่ที่เดิม 
...แต่ว่าไม่ปลา ไม่มีบัว ไม่มีกระทั่งน้ำ 
...บรรจุเพียงมวลอากาศ ที่เหือดร้อน
...ความผ่อนคลาย หดหายไป เหลือเพียงสิ่งที่แห้งแล้งยิ่งกว่า 
...อารมณ์ .. อารมณ์ .. ขมขื่นหนอ...
...สรรพสำเนียงที่เคยยินอยู่รอบข้าง 
...บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป 
...เหลือเพียงลมอู้..ใบไม้ระบัดไหว 
...กิ่งก้านเฉกเช่นเริงระบำสนุกสนานกวัดไกว 
...กลบเสียงร่ำไห้ ..ของผู้ที่ถูกทอดทิ้งไว้ ณ เบื้องหลัง 
...ลำพัง .. ลำพัง .. อย่างอาดูร