ให้ เธอ

พ. เพี้ยน

สายฝนหล่นปรายเป็นสายยาว
ดุจเส้นไหมสีขาวจากราวฟ้า
ทอดละอองผ่องละออล้ออุรา
จากเมฆาหม่นดำในค่ำคืน
ลมหอบหยาดเย็นเป็นฝอยโปรย
ทยอยโรยสายใสชุ่มใจชื่น
คำรามเสียงแผดผนึกดูครึกครื้น
จนต้องตื่นตาชมโสมนัส
ใจคะนึงตามไปในครรลอง
ฟ้าคะนองคะเนไกลใจกระหวัด
ถึงคนที่จางจากต้องพรากพลัด
ครุ่นคิดถึงพึงขจัดขจายเบา
เมฆฝน ก้อนใหญ่ใหญ่ ใช่ไหมหนอ
ที่เธอพ้อพร่ำฝากจากใจเหงา
ให้หอบความคิดถึงซึ่งรุมเร้า
ให้ปัดเป่ามาบอกฉันในวันนี้
คงระเหยน้ำฝนปนน้ำตา
คงจะกลั่นเมฆามาที่นี่
แล้วหลั่งฝนปนฝันกลั้นฤดี
ทุกนาทีเธอคงไม่หลงเลือน
ละอองฝนกระเด็นผ่านม่านบางบาง
จวนฟ้าสาง สาดแสงแกล้งกลบเกลื่อน
เหลือบรางรุ้ง อร่ามอุ่น อรุณเยือน
ยืนยันย้ำ คำว่าเพื่อน เหมือนเช่นเคย
รับรู้แล้วรับรู้อยู่เต็มอก
ไม่ต้องยก หยิบอ้าง สร้างเฉลย
ใจเธอนั้น ดั่งใจฉัน เหมือนกันเลย
คิดถึงเธอ เกินเอ่ย เผยหัวใจ
ฉะนั้น ขอจง คิดถึงกัน
ทุกทุกวัน จะวันนี้ หรือวันไหน
เพื่อนคนนี้ คนที่มีจิตใจ
ดวงใสใส เช่นน้ำฝน คนที่รัก
จะถักทอเส้นไหมของสายฝน
ด้วยกมลที่อ้างว้างอย่างหน่วงหนัก
เป็นผืนแพร น้ำใส น้ำใจรัก
แล้วเก็บกัก ในห้องใจ ไว้ให้เธอ
จะฝากเมฆก้อนใหญ่ใหญ่กลับไปบอก
ใจช้ำชอกเพียงไหนใจยังเพ้อ
ไม่มีใครเมื่อเคียงใกล้ไม่มีเธอ
รอวันเจอฟ้ากระจ่างอย่างมั่นคง
ฉันมีความสุขใจที่ได้รอ
จะแอบพ้อฝากฝนจนลุ่มหลง
จะอ้อนฟ้า ง้อเมฆา ว่าขอจง
หอบความรัก ไปส่ง ตรงถึงเธอ