เพียงแค่คำนึงถึง

แก้วประเสริฐ

       จำเรียงถ้อยร้อยคำมากำกับ
ใช้ประดับเรือนร่างกระจ่างศรี
ประทับไว้ในฤทัยแทนวจี
เสนาะที่ซับไว้ภายในกาย

       มธุรสโอษฐ์ถ้อยสร้อยจำเพาะ
ช่างไพเราะเพราะพริ้งจริงเหลือหลาย
กำซาบซ่านผ่านทรวงดวงหทัย
จนภายในเพ้อพร่ำรำพึงครวญ

       รักเอ๋ยฝันพลันพบประสบจิต
ยิ่งครุ่นคิดติดตรึงคำนึงหวน
ใจร่ำร้องซ้องแซ่ช่างแปรปรวน
มาทบทวนหวนสร้างทางอารมณ์

       ลมจ๋าลมลมรักจักสลักไว้
แนบตรึงกายคิดหวนล้วนเหมาะสม
จะมีใครไหนเล่ามาเฝ้าชม
เหลือแต่ลมผ่านไปให้ใจแคลง

       จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยพร่างกระจ่างฟ้า
มวลดาราพากันประชันแสง
แต่ดวงใจใครเล่าเขาช่วยแจง
ประทีปแสงเส้นทางระหว่างบรรพ์

       ขวัญนั้นเล่าอยู่ไหนใครรู้บ้าง
สุดอ้างว้างกลางฟ้ายังมีขวัญ
สำนวนถ้อยร้อยรสบทจำนรรจ์
สุดเสกสรรฝันสล้างสร้างอารมณ์

       ซึ้งเคยซึ้งในรักใครจักซึ้ง
ช่างตราตรึงถึงรสอันเหมาะสม
อารมณ์รักยังยากมักจะตรม
ให้ขื่นขมลมพรากจากขวัญใจ

       ใครนะใครไหนเล่าเขาจะคิด
ว่าดวงจิตแสนเศร้าเฝ้าหม่นไหม้
รักเขาแล้วต้องแคล้วแผ่วลงไป
โธ่หัวใจเหลือไว้ในกายตน.         

                 ๕๕๕   แก้วประเสริฐ.   ๕๕๕