เงียบเหงาเร้าอาดูร

แก้วประเสริฐ

                  เงียบเหงาเร้าอาดูร
         ตะวันตกดินสิ้นแล้วหวนหารัก
ดุจผ่อนพักกาลเวลามาเงียบเหงา
อาดูรหนอพอเพียงเสียงแลเงา
ช่างวอนเว้าเคล้าฤทัยป่วนปั่นทรวง
          แหงนมองนภาฟ้าสลัวดวงดาวเอ๋ย
เจ้าคงเคยเสวยทุกข์จากแดนสรวง
หลงศศิธรอ้อนแล้วหนอจึงถูกลวง
จึงต้องล่วงบ่วงสลายไร้สายใย
          มืดแล้วหนอพะนอนักห้วงมักชืด
ดวงใจจืดมืดสนิทสิ้นสดใส
รูปภายนอกอัปลักษณ์เขาห่างไกล
เหลือหัวใจใครหนอเล่าจะเฝ้าชม
          ลมเผยแผ่วแว่วครวญล้วนเสียงไผ่
กิ่งก้านใบไหววิโยคมิงามสม
มืดสลัวมีแต่เจ้าคลอเคล้าตรม
ฟังเสียงลมเป็นเพื่อนเยือนราตรี
          ตะวันตกดินอีกแล้วมิแคล้วหวน
ความรัญจวนล้วนเข้าโยกโศลกศรี
สิ่งผ่านไปใยหวนกลับมิเปรมปรีดิ์
เหลือราคีมิยอมพรากหนีจากจร
          เหงาอีกแล้วซิเราความเหงาเงียบ
กายเย็นเฉียบเปรียบไปคล้ายสิงขร
โดนพระพายน้ำค้างเร้าเฝ้าลิดรอน
อกสะท้อนให้สะท้านซ่านผ่านใจ
          ภาพหญิงสาวกายดำขำงามพักตร์
ลักยิ้มจักประดับไว้สองแก้มใส
ยามยวนยิ้มพริ้มเพริศเลิศวิไล
ฝังเข้าในสู่ไว้ห้วงบ่วงความจำ
          บัดนี้หนอโอ้ราตรีมิกระจ่าง
ใยอ้างว้างเหมือนเราเฝ้างามขำ
เพียงพิศรูปฝากไว้คล้ายปรักปรำ
เป็นรอยช้ำทำให้เหงาเคล้ารัญจวน.
            ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙