หนึ่งวันที่ผ่านไปอีกเรื่อยเรื่อย..
ฉันยังคงเอื่อยเฉื่อย..เพราะความไม่ขยัน..
และไม่ได้เก่งกว่าใครในร้อยพัน..
แต่ตัวเรานั้น ก็ยังคงไม่พยายาม..
ท้อใจอยู่บ้างกับความเป็นจริง..
เมื่อทุกสิ่ง ไม่ได้เป็นไปอย่างงดงาม..
อนาคตวางไว้แล้วไม่ต้องถาม..
แต่จะตามที่คิดนั้นหรือไม่..ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง..
จะตั้งใจเรียนแล้วนะ..
ถึงแม้จะ เหนื่อยล้า จะทำให้พ่อทึ่ง..
ว่าลูกคนนี้..ดีกว่าที่พ่อเคยคำนึง..
จะทำให้พ่อได้ซาบซึ้งกับวันรับปริญญา..
11 ธันวาคม 2547 18:52 น. - comment id 386732
ป่านนี้ท่านคงรู้แล้วหล่ะครับน้องแบว คงรู้ว่าลูกสาวของท่านตั้งใจเรียนมากขนาดไหน พี่เมกก็รู้นะครับว่าน้องแบว รักพ่อแม่มาก และคงไม่ทำให้ท่านทั้งสองเสียใจ วันนี้ไม่สบายครับน้องแบว นอนซมอยู่บ้านแทบทั้งวัน มาลุกเดินได้ก็ตอนเย็น เดินแล้วก็กลับไปนอนต่อ เพิ่งตื่นครับ ไม่มีไรทำ เลยแวะมาเยี่ยมครับ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับน้องแบว พี่เมกไปก่อนนะ หายดีแล้วจะแวะมาอ่านอีกรอบครับ +-*-+ +-*-+-*- ปู๊ชายอารมดี๊ดี -*-+-*-+ +-*-+

11 ธันวาคม 2547 18:55 น. - comment id 386734
ใช่จ๊ะคุงพ่อต้องรับรู้แล้วละจ๊ะ คิดถึงจ๊ะ

11 ธันวาคม 2547 19:41 น. - comment id 386764
^_^ คุณพ่อต้องรับรู้แน่นอนค่ะ

12 ธันวาคม 2547 10:30 น. - comment id 387011
ครับอย่างไรก็อย่าทิ้งไปนะครับ เพื่อความชำนาญของเรา วันละเล็กวันละน้อยค่อยๆทำมันก็งามเองแหละจ้า คิดถึงเสมอ
แก้วประเสริฐ.

12 ธันวาคม 2547 12:08 น. - comment id 387087
อิ อิ แวะมาอ่าน จ้า หายไปนานเหมือนกันเลย ล่ะ อิ อิ... อย่างนี้แหละ ต้องตั้งใจเรียน ใช่ไหม อิ อิ..

12 ธันวาคม 2547 12:11 น. - comment id 387091
รู้แน่นอนเลยค่ะ
