เสียงกระซิบเบาเบาเมื่อคราวนั้น ยังจำมั่นฝังใจไม่เลือนหาย เสียงจากแม่หยอกเย้าเราลูกชาย เมื่อยามบ่ายให้ขึ้นบ่าร่าเริงใจ แม่วางร่างน้อยน้อยคอยประชิด แม่ปกปิดป้องกันไม่หันหาย แม่ก้มจูบลูบเคล้าเราลูกชาย แม่เอนกายเปิดไหล่ให้กินนม แม่เอ่ยเพลงจันทร์เจ้าป้อนข้าวซ้ำ แม่ให้หม่ำพอหมดรสหวานขม แม่บันเทิงเริ่งร่าเร้าอารมณ์ แม่ชื่นชมลูกชายสายสัมพันธ์ แม่เอ่ยเชิดลูกชายเป็นนายคน แม่หวังผลไว้ว่าข้างหน้านั้น แม่จะชูลูกชายเป็นนายพัน แม่จะปั้นให้รู้สู่ดวงดาว เสียงกระซิบเบาเบาเมื่อคราวนั้น คือความฝันหมายปองของแม่เจ้า มาบัดนี้มีรอยฝันนั้นแผ่วเบา ร่างแม่เราเป็นเถ้าถ่านอวสานลา เหลือรอยฝันแม่เราเพียงเท่านั้น เตือนใจฉันให้รำพึงคะนึงหา ฝันเจ้าเอยฝังใจไม่สร่างซา ประหนึ่งว่าข้าเคียงฝันนิรันดร
หิ่งห้อย 6 ธ.ค. 2544 09:07 น. - ID 6784 
557
2
0
6 ธันวาคม 2544 21:15 น. - comment id 23237
อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง... เป็นบทกลอนที่ไพเราะลงตัวดีมากครับ
6 ธันวาคม 2544 22:38 น. - comment id 23263
ขอคุณมาก ครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
