ลูกกตัญญู (นิทาน) ตอนที่ 1

หิ่งห้อย

จักกล่าวนิทานซึ่งเป็นตำนานเล่าขานนานฉนำ
ผู้เฒ่ากล่าวไว้..สอนให้จดจำ.ทุกเย็นยามค่ำ..จำไว้ใส่ใจ
          เรื่องของแม่หม้าย..ผู้ซึ่งผัวตาย..ดับหายสูญไป
อาลัยเศร้าโศก..วิโยคดวงใจหม่นหมองร้องไห้..ไร้พรรณผ่องสี	
          ขาดแล้วที่พึ่งนางเฝ้ารำพึงคะนึงโศกี
พักตร์หมองผิวเผือดแห้งเหือดรัศมีนางยังโชคดี.ที่มีลูกชาย
 
          ช่วยแม่บรรเทาจากหนักเป็นเบา..เหงาเศร้าเข้าคลาย
เที่ยวขอทานกินเหงื่อรินเป็นสายทิ้งแล้วความอายความหมายของคน
          ขอข้าวสุกบ้าง..ข้าวสารมีบ้างอยู่ข้างแม่ตน
บ้างก็ทานให้...ด้วยใจกุศล..บางคนเหยียดคน..ไล่พ้นธรณี	
 
          บางคนเขาว่า.ใช้ถ้อยวาจาต่อว่าเสียดสี
บางคนดูหมิ่นไม่มีชิ้นดี..บ้างเอาไม้ชี้...จงหนีให้ไกล
          แม่ลูกร้าวราน..ซังเซซมซาน..กลับบ้านตนไป
โอบกอดมารดา..เหว่ว้าดวงใจ..ทอดถอนร้องไห้..โลกใจร้ายจัง
          หิวจนแสบท้อง..ไร้อาหารรองกรองน้ำประทัง
ไร้ญาติขาดมิตร..ร่วมคิดร่วมหวัง..เมื่อชีวิตยัง..ตั้งหน้าสู้ทน
          
          ความหิวตัวร้าย..หิวอันตราย..หิวเป็นนายคน
ต้องดีดต้องดิ้น.แทบสิ้นกมล..หวังได้ตั้งตน..ให้พ้นทุกข์ภัย
          เมื่อหิวเกิดขึ้นจะลุกจะยืน..สุดฝืนรำไร
ที่เคยแข็งแกร่ง..แรงอ่อนผ่อนไป.โรยราเริ่มไร้.สิ้นไปเรี่ยวแรง
          กล่าวถึงหญิงหม้าย..โรคเริ่มกร่ำกราย..สายเกินเสาะแสวง
ลำบากเข็ญใจ.ไม่มีเรี่ยวแรง.คืนนั้นตะแคง.แฝงกอดลูกชาย	
          พอรางรุ่งเช้า.ความมืดบางเบา.เช้ามืดจืดหาย
นางฟื้นจากหลับ.ขยับตื่นกาย.นางต้องใจหาย.คล้ายขาไม่มี
         เท้าขวาอาพาธ.เกินจะเยื้องบาท.ลาดในวิถี
ขยับมองลูก.เจ็บจุกฤดีโอ้ต่อแต่นี้.มีใครเลี้ยงดู
          เจ้าเด็กสิบสอง..เหลือบตาแอบมอง..น้ำนองไหลพรู
โอ้ว่าแม่จ๋าเมื่อข้าฯยังอยู่ข้าฯจะเลี้ยงดู.เชิดชูมารดา
          เจ้าเด็กตัวนิด.ชะตาลิขิต.คิดแก้ปัญหา
ขยันทำกิน.ดีดดิ้นชีวา.หาผักหาปลา.เลี้ยงมารดาตน
          เที่ยวเก็บของป่าเอาออกมาค้าได้มาดอกผล
ได้กำไรดี	เริ่มมีไม่จนเก็บออมรอมผล ได้ผลกำไร
          ได้มาสลึงใช้ไปแค่ครึ่งเก็บกึ่งหนึ่งไว้
ซื้อหาเสบียงให้เพียงพอใจ.แล้วหอบเอาไป ให้แก่มารดา
          เริ่มมีเงินทอง แม้ไม่ก่ายกองจับต้องตามประสา
ใช้อย่างประหยัด.ขจัดสิ่งลวงตาไม่ซื้อไม่หามารดาว่าไว้	
          อยู่มาวันหนึ่งเด็กน้อยตะลึงถึงจำช้ำใจ
เพราะมิ่งมารดา.ด่วนลาจากไปเด็กน้อยร้องไห้.แทบใบ้บ้าบอ ฯ