ชีวีไม่มอดม้วย มรณา เพียงเพราะโชคชะตา ตกร้าย มีขึ้น ฤ ลงมา ตามแต่ ครวญคิดไปคงคล้าย แม่น้ำ ขึ้นลง บางทีขึ้นเอ่อท้น ล้นฝั่ง บ้างลดลงแห้งกรัง อย่างนั้น เหมือนชีวิตทุกข์ขัง อาภัพ อุปสรรคขวางกั้น แค่ท้อ บางที เมื่อภัยพาลผ่านพ้น ชีวี คงหมดสิ้นกันที โศกเศร้า มีความสุขฤดี เริงรื่น ชีวิตทุกค่ำเช้า เพริดแพร้ว แววใส ให้เวลาเท่านั้น ผันผ่าน ไม่ตกอับชั่วกาล แน่แท้ ความสดชื่นสำราญ หวนกลับ คงมิต้องพ่ายแพ้ ตราบสิ้น ลมปราณ อนาคตไม่รู้ ยากเห็น ปัจจุบันที่เป็น คิดได้ ทำให้ทุกเช้าเย็น มีค่า วันรุ่งพรุ่งนี้ไซร้ ไม่รู้ ช่างมัน
11 มีนาคม 2548 18:28 น. - comment id 437682
หากแหงนหน้า..มองฟ้าใส เปิดหัวใจ..ให้สุขสันต์ ก้าวต่อไป..ต้องสักวัน ที่ความฝัน..มันเป็นจริง จะขอส่ง..กำลังใจ มอบไว้ให้..เพื่อเป็นสิ่ง เติมหัวใจ..ไว้แอบอิง ได้พักพิง..ยามท้อใจ
11 มีนาคม 2548 19:19 น. - comment id 437708
:)
11 มีนาคม 2548 19:29 น. - comment id 437719
ไม่มีใครเห็นอนาคตสินะคะ งั้นขอทำวันนี้ให้ดีเพื่อพรุ่งนี้ที่ดีกว่าก้แล้วกัน งามทั้งคำและความหมายค่ะ
11 มีนาคม 2548 20:44 น. - comment id 437783
รู้ตัวเอง รู้วันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เอง จริงไหมคะ
11 มีนาคม 2548 20:44 น. - comment id 437784
กาลเวลาผ่านพ้น โรยรา วันพรุ่งหรือจะมา ถึงได้ วันวานไม่หวนหา คืนกลับ ดีแน่วันนี้ไซร้ เที่ยงแท้รีบทำฯ ขอทดลองหน่อยค่ะ ไปแบบ พะงาบๆๆ
11 มีนาคม 2548 23:04 น. - comment id 437829
ผู้หญิงไร้เงาลองแต่งโคลงมาหลายครั้งแล้วค่ะ แต่พอแต่งมาเป็นโคลงเคลงหมด เลยขอชื่นชมแล้วกันนะค่ะ แต่งได้ดีมากเลยค่ะ ชอบจัง
12 มีนาคม 2548 12:58 น. - comment id 437955
... แต่งกลอนเพราะจังค่ะ ... (แต่งเก่งจัง)
12 มีนาคม 2548 18:03 น. - comment id 438141
มิอาจรู้..ชีวิต..วันพรุ่งนี้ มิอาจมี..สิ่งหวัง..อย่างใจได้ มิอาจรัก..ต้องหัก..ห้ามดวงใจ มิอาจใกล้..เกินกว่า..เอามาครอง รู้เพียงแต่..วันนี้..มีความสุข รู้ลืมทุกข์..ลืมเหงา..แม้เศร้าหมอง รู้หัวใจ..แม้ไร้..ที่จับจอง รู้ว่าต้อง..ปล่อยชะตา..นำพาไป รู้หรือไม่..หรือไม่รู้..อยู่ที่คิด ควรถามจิต..บิดเบือน..เลือนสงสัย ไม่เสาะหา..คำตอบ..เพื่อปลอบใจ แม้ไม่รู้..สิ่งใด..ใจสุขพอ ...................................................... ......................................................