.. แปรปรวน ..

หยกสีหม่น

อยู่คนเดียว เงียบเหงา เศร้าว้าเหว่
	คนโมเม นินทา ว่าใกล้บ้า
	หลากอารมณ์ เรื่อยเปื่อย เฉื่อยไปมา
	มีน้ำตา ยังหัวเราะ เพราะอะไร
อยู่หลายคน ทำขรึม ซึมกระทือ
	ใครเขาลือ ว่าเพี้ยน หรือไฉน
	นั่งเท้าคาง ตาลอย เหมือนคอยใคร
	น้ำลายไหล  เพื่อนงง คงเลื่อนลอย
ทำหน้านิ่ว คิ้วขมวด เหมือนปวดหัว
	หูตามัว พรายพริ้ม ยิ้มหยดย้อย
	จนหางตา นกมาเหยียบ เปรียบริ้วรอย
	เหมือนเป็นง่อย แสร้งเส ทำเรรวน
พอได้สูด อากาศ อันสดชื่น
	ความขมขื่น พลันหาย กลายเป็นหวน
	คิดคำนึง ถึงอดีต กรีดใจครวญ
	ให้ปั่นป่วน ร้องร่ำ พร่ำวาจา
มองหมู่เมฆ อึมครึม ดูครึ้มฝน
	ในกมล คิดวาด ปรารถนา
	ให้วสันต์ พร่างพรู ดูสักครา
	ชะความบ้า หมองมัว ในตัวตน
กู่ก้องร้อง ท้าทาย ปลายลมหนาว 
	พัดมาคราว อารมณ์ หมองมัวหม่น
	ให้จิตใจ ที่ร้อนรุ่ม ต้องลานลน
	ตาถลน บ้าใบ้ ใจร้าวรอน
ดวงตะวัน เริ่มดับ ลับขอบฟ้า
	ในอุรา ครุ่นคิด จิตสังหรณ์
	ราตรีนี้ จะนิททรา หลับตานอน
	ซบกับหมอน คว่ำหน้า ระอาใจ
ยามสงบ ไม่ว้าวุ่น ช่างอุ่นจริง
	ซบหน้านิ่ง แนบเนาว์ พริ้มเพราใส
	ค่ำคืนนี้ จะพักผ่อน ซ่อนหทัย
	ดิ่งลงไป เบื้องหน้า สุขารมย์