กลิ่นกลอนกรุ่น...กับชีวิตที่ผกผัน

มนต์กวี

สามสิบแปดปีผ่านใช่นานเนิ่น
เส้นทางเดินผกผันพลันคิดหวน
มีเรื่องราวมากมายได้ทบทวน
ดุจโซ่ตรวนตรึงใจให้สุกงอม

จากเด็กตัวน้อยน้อยค่อยเติบใหญ่
จบม.ปลายจากศรีเกษเขตเมืองขอม
ต่อสองปีเรียนหมอน้อยค่อยอดออม
จบมาพร้อมเพื่อทำงานประสานชน

อยู่อนามัยสี่ปีจึงจรจาก
มาลำบากที่โรงบาลฯผ่านหลายฝน
ออกควมคุมโรคติดต่อในชุมชน
หมอมงคลเขารู้จักนักล่ายุง

สิบห้าปีทำงานแม้เหนื่อยหนัก
ก็สุขนักรับใช้ชนเช่นหมายมุ่ง
ซึ้งน้ำใจรับไออุ่นจากป้าลุง
หอมจรุงขอบคุณล้นจนวันตาย

แต่ตัวตนผมนั้นใช่ราชการ
กรอบทางการกั้นอยู่ทนไม่ไหว
จำต้องลาจากราชการคำสั่งใจ
จุดมุ่งหมายคือเสรีที่เฝ้ารอ

จากอนามัยบ้านนอกทิ้งเข็มยา
มารักษาเครื่องคอมช่างแปลกหนอ
เขียนเพลงนิดคิดกลอนหน่อยแค่นั้นพอ
ไม่ทุกข์ท้อเส้นทางนี้ที่เลือกเดิน

ได้มาพบพี่น้องแลผองเพื่อน
เปรียบเสมือนญาติมิตรเคยห่างเหิน
มาพบกันอีกครั้งช่างบังเอิญ
แสนเพลิดเพลินกลิ่นกลอนกรุ่นอุ่นถึงใจ

     กับชีวิตที่ผกผัน ผมจบจากศรีสะเกษ ไปเรียนต่อวิทยาลัยการสาธารณสุขขอนแก่น2ปี  มาทำงานที่สถานีอนามัย4ปี  และอยู่โรงพยาบาลอึก11ปี ก็คลุกคลีกับชาวบ้าน ทำงานควบคุมโรคติดต่อในชุมชน บางทีก็ออกไปพ่นยุงลายช่วงไข้เลือดออกระบาดครับ ชาวบ้านบางคนเรียกพวกผมว่านักล่ายุงมาแล้ว... ถึงระยะหนึ่งผมก็บอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่เราไม่ใช่ทางเลือกที่ใจปรารถนา  อิสระที่โหยหา เสรีที่ไขว่คว้ามันร่ำร้องอยู่ตลอดเวลา  ผมออกทำงานด้านเพลงเขียนเพลงให้กับศิลปินนักร้องลูกทุ่ง ลูกทุ่งเพื่อชีวิตและอื่นๆซึ่งตรงนี้เส้นทางผมพึ่งเริ่มต้นยังไม่เป็นที่รู้จักนัก แต่ ที่ขาดไม่ได้คือกลอน...หัวใจใส่กลอนครับ  เท่าที่จำความได้ผมเขียนกลอนตั้งแต่ประมาณป.2  เขียนตามประสาเด็กๆ   และว่างเมื่อไหร่ก็จะเขียนกลอน  จดไว้บ้างทิ้งไปบ้าง  ซึ่งตรงนี้อาจจะบอกว่าบ้าก็ได้(บ้ากลอนครับ)  แต่ตรงนี้ก็เป็นตัวตนของเราจริงๆ  มีความสุขมากมากเลยครับ ที่ได้มารู้จักสัมผัมในบทกลอนบทกวี  จากเพื่อนสมาชิกหลายๆท่าน ณ.ห้องนี้  กลอนหลายๆบทที่ชื่นชอบผมก็เซฟเก็บไว้อ่านเสมอ..... สุดท้ายก็ยังอยากจะบอกว่า...หัวใจใส่กลอนครับ..