+*+*..อักษร..จินตนาการ..*+*+

ฉางน้อย

สองศรีพี่น้อง สาวน้อย นามได๋ น้องน้อยนามดิว
พี่ได๋ จอมแก่น น้องดิว แสนซน
เช้าอาทิตย์ ชีวิตแจ่มใส
พี่ได๋ชวนน้องออกท่องโลกา
เจ้าดิวไม่ขัด ยืนหยัดข้างพี่
ดึครับดี ดีมากครับพี่....
พี่สาวนามได๋ ออกจะกระแดะ
เธอกระโดดโลดแล่นบนแผ่นกระดาน
เสียหลักลงตรงหลังเต่าซึ่งหดหัวในกระดอง
สาวเจ้าออกจะกระดาก แกล้งอุทานร้อง ว๊าย
ว๊าย ว๊าย เต่าไม่มีกระดูก มีแต่กระดอง
สาวน้อยหน้าซื่อ ถือกระดองเต่าติดมือ
ผ่านพงหญ้าข้างทางรกร้างก็แปลกใจ
เอ๊ะ..กระดิ่งอะไร ไหวไหวในกอหญ้า
ชะโงกหน้า ว๊าย กรี๊ด หวีดเสียงสนั่น
นั่น นั่นมันงูหางกระดิ่ง ชิ่งหนีดีกว่าเรา
ตกใจไหวสั่นระรัว นึกกลัวเสียวแปลบ
นึกขึ้นได้อีกที เอ๊ะ น้องพี่อยู่ที่ไหน (อิอิอิ)
ข้างฝ่ายน้องดิวแสนซนปีนบนเสากระโดงเรือ
ปีนป่ายซ้ายขวาพาให้กระดุมเกี่ยวตะปู
เสียหลักผลัดตกกระเด็นกระดอน กระเด้งดึ๋งดึ๋ง
หล่นลง ณ.บ่อบัวใหญ่ที่ใบเท่ากระด้ง
แถมยังชักกระแด่วกระแด่ว แล้วไม่กระดุกกระดิก
พี่ได๋ วิ่งมาใจสั่นระริก กลัวแม่หยิก พาน้องเจ็บตัว
เจ้าดิว ตื่นเถอะน้องรัก ไม่ต้องกระดากที่เสียหน้า
ดิวบอกไม่ไหว เจ็บกระดูกกระดิกกระเดี้ยก็ไม่ได้
กลืนน้ำลายผ่านลูกกระเดือกก็ไม่ดี 
กระดกหัว กระดกลิ้นก็ไม่ได้ เจ็บจัง
น้องชายบ่นร้อน อ้อนกับพี่สาว
พี่สาวเอากระดาษพัดให้ใจดีใช่ไหม
ลุกขึ้นเถอะไหวไหม คนดีน้องพี่อย่าอ้อน
หายเจ็บจะพาไปดูคอนเสริต์เปิดหมวก
ของน้าหมู พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
น้องชายได้ที มีของล่อใจ
แข็งใจยืนหยัด กัดฟันลุกขึ้น
สุดท้ายล้มแผละ แหวะ หน้าเบ้ ไม่ไหวอ่ะพี่
พี่บอก เออ..ดี งั้นคลานกลับบ้านไปแล้วกัน 
น้องชายมองค้อน ยอมคลานกระดึ๊บกระดึ๋บกลับบ้าน
                        ..................................
 จบแระ อิอิ เรื่องไร้สาระ แค่คิด แค่เขียนเฉยๆน่ะ
เขียนให้อ่านกันขำๆน่ะคะ อย่าคิดถึงสัมผัส สระ