.... ซินเดอเรลล่า ....(ตอนจบ)

ผีเสื้อปีกบางฯ

ปรากฏร่าง เจ้าสาว สุดแสนสวย
รื่นระรวย ด้วยกลิ่น ของพฤกษา
รองเท้าแก้ว กระทบแสง สุริยา
เครื่องภูษา ก็จำแลง แปลงเปลี่ยนไป
อำมาตย์อึ้ง นึกไม่ถึง ตะลึงเงียบ
สุดจะเปรียบ เจ้าหญิงน้อย กับใครไหน
งามเพริศแพร้ว พิศพักตร์ พริ้มพิไล
สวยสดใส ยิ่งบุปผา คราแย้มบาน
อำมาตย์จึง ทูลเชิญ องค์หญิงน้อย 
เธอค่อยค่อย ยิ้มรับ อย่างอ่อนหวาน
ทหารต่าง อวยชัย ให้สราญ
แล้วประทับ ราชยาน เข้าในวัง
ถึงจุดหมาย ได้เวลา เกือบจะบ่าย
ทูลเจ้าชาย ว่าได้พบ ดังที่หวัง
เจ้าชายยิน ทั้งกายใจ มีพลัง
เสด็จจาก บัลลังก์ เดินเข้าไป
เจ้าชายแสน ดีใจ ที่ได้พบ
เมื่อประสบ ก็ถามความ ตามสงสัย
แม่นางนั้น มีนาม ว่าอย่างไร
เพราะเหตุใด ทิ้งข้าไป ให้เฝ้าคอย
เจ้ารู้ไหม ทิ้งให้ ใครเป็นห่วง
เจ้ารู้ไหม ใจทั้งดวง ใครเหงาหงอย
เจ้ารู้ไหม เจ้าหายไป ไร้ร่องรอย
เจ้ารู้ไหม ตัวข้าพลอย ทุกข์ใจกาย
ซินเดอฯ ทูล เจ้าชายว่า อย่าตัดพ้อ 
ข้าก็รอ พบท่านอยู่ ด้วยใจหมาย
ข้าไม่อาจ หมายปอง ครองเจ้าชาย
ซินเดอฯ เป็น เพียงทราย อยู่ปลายภู
โอ้ซินเดอฯ แม่ยอดรัก ยอดยาหยี
ไยเจ้าจึง กล่าววจี ระคายหู
หากเป็นทราย คงอยู่ยอด นะโฉมตรู
เพื่อเคียงคู่ บนยอดภู ตลอดกาล
ราชาและ ราชินี จึงแต่งตั้ง
ทั้งสองคู่ บัลลังก์ ช่วยสืบสาน
ครองรักกัน ยิ่งใหญ่ นานเท่านาน 
ปกครองบ้าน คุ้มประชา พาร่มเย็น