ฉันมีไดอารี่เก่าๆ มันกอบเกี่ยวความเหงาของคืนวันก่อนๆ ในโมงยามที่ปวดปร่า...ตัวอักษรยังบอกเล่าราวบทละคอน ดั่งการเดินทางของฝันสีอ่อน..ที่คืนย้อนเวลาของวันวาน ในวันนั้น..ที่ฟ้าพราวความรู้สึก หยดรอยหมึก...ว่ากล่าวเรื่องราวที่พ้นผ่าน กลางแนวของป่าแห่งฝัน..ที่ละอองฝันเริ่มผลิบาน หนึ่งหน้านิทาน.....ที่วันนั้นฝันโปรยปัน กาลครั้งหนึ่ง..ฟ้าครึ้มเมฆหม่น สองชีวิตผู้หว่านปนบนทางสายฝัน จับมือกัน....ก้าวเดินตามลายแทงแสงตะวัน สุดท้าย..เป็นฉัน..ถูกทิ้งนอนกลางผืนดิน กลางป่า...โดดเดี่ยวไร้ผู้คน ร้าวล้าหัวใจปร่าปน...จนเกือบสิ้น เหลือเพียงฉันคนเดียว..ปีกไม่แข็งพอจะบิน ร่วงหล่นริมผาหิน...มลายสิ้นซึ่งผู้คว้าฝัน หยิบไดอารี่เล่มเก่าวางใต้หมอน วางมือแล้ว....กับบทตอนของผู้เคยกล้าหาญ ที่คงอยู่ ณ ตอนนี้ คงมีแต่ลมหายใจที่เป็นพยาน ...ว่าหนึ่งคน...ที่ไร้ฝันยังไม่ตาย....
marionette 18 ก.พ. 2549 17:33 น. - ID 86734 
1277
1
0
18 กุมภาพันธ์ 2549 22:24 น. - comment id 561909
ยามที่ถูกทิ้ง ให้จมอยู่กับความรู้สึกรวดร้าวลำพัง มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปช้าเหลือเกิน ฝัน ที่ล้มลุกคลุกคลาน หากแม้ยังไม่เดียวดาย ก็พอจะฝืนสู้ได้บ้าง ทว่า เมื่อหันซ้ายแลขวาแล้วไม่พบใคร ฝันนั้นก็เหมือนบทลงโทษ ให้จ่อมจมกับความทุกข์ ไม่รู้จบ เราเคยฝัน เราเคยเลิกฝัน ตอนนี้ เราเปลี่ยนเป็น ฝันคนเดียว แล้วล่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
