ชื่นแดด

ธรรมาภิวัฏ

..โอ้หล่ะหนอ
ตะวันรอนเมื่อตอนเที่ยง
ระอุผ่าวแผ่วเพี้ยงบรรลัยผลาญ
ร้อนอรุโณสีห อโยทาน
ดุจจักผลาญวอดวายใต้พระเพลิง
เพลิงมิแผ่วลมมิพัดด้วยพลัดพล้าย
พระลบร้ายด้วยลอยรอแต่พอเนิ่น
นานสิแน่วแผ่วลงไปใจบ่เพลิน
เพราะรอพลบลบเติมชีวตา
สิออกแดดจักแสดแสบผิ ว ต้อง
อนาจสิ่งนิ่งนอนกระไรหวา
จักฉวยร่มบดอุดรพระสุริยา
ด้วยแพร่งพาผ่านแผ้วแนวสุรีย์
ธานีแน่แน่นขนัดถนัดถนน
ด้วยวายุมหาชนจนล้นปลี่
จักเบียดเสียดเยียดยัดถนัดที
จักแหวกคลื่นกรณีประดังไป
ฝ่าฟันสู่จุดหมายที่ปลายหน้า
จักโหนหิ้วคิ้วขาพาหวั่นไหว
เพียงเจ็ดเฟื้องสลึงบาทแทบขาดใจ
ถึงลาภได้ลงพนักพักอาสน์เอม
เดินสิเดินชมตลาดศาสน์สถาน
จวบชื่นแล้วเบิกบานการเกษม
ด่ำน้ำทิพย์จิบหกบาทอาจสิเปรม
ที่ใต้ร่มขอลมเย็นสักสองครั้ง
แม่เนื้อหอมยองใยใต้พระส่อง
กั้นคันฉ่องห่องเหินเพลินบุหลัน
เปรียบดอกไม้ใต้สวนรุกข์เทวัน
ด้วยยิ้มนั้นฝันกลางแดดพอแผดลม
สยมสมนิ่งแน่กระแท้จิต
สดุดด้วยดัดจริตจิตสนม
ขอพี่พักขนักข้างพอปรารมณ์
พอได้ชมปราณีพระพี่ น้อง
พระลบพลบแสงใต้คล้ายกำหนด
วาระหมดหนทางพลางจักต้อง
ด้วยอาลัยสายสุดาตาลำยอง
คงจักครองคลาไคลไปฉะนี้
คลื่นคำรณคนผู้ก็ซาหาย
ด้วยว่าบ่ายเบือนหน้าว่าวิถี
เบนลำนำพำนักสักราตรี
หากบุญมีคงได้พบประสบครา..