..รัตติกาลนี้มัวหม่น ฟ้าหม่นมืดมิดทรมาน์ เดือนเลือนลับอำลา สีดำทาบทาทั่วผืนพนาแนวไพร ..ฟ้าดับเดือนลับลาดิน หรือสิ้นความหวังวางวาย ดาวดวงน้อยประกาย นั้นยังพร่างพรายเหมือนหัวใจคนมิเคยสูญสิ้นศรัทธา ..ฟ้ามัวมนดาวยังพร่างพรายดาษเดื่อน เย้ยดินมืดมืดเดือนละลายอำลา เย้ยฟ้าหมองเหมือนทุกข์ทรมาน์ เย้ยจันทราดั่งฟ้ามลาย ..ขอเธอเป็นดั่งดาวสกาวผ่อง เหนือนจะต้องฟันฝ่าหนทางยาวไกล เขานั้นสูงหรือสูงเกินใจ หนทางไกลไกลหรือเกินคน ..ดาวยังเด่นยังเย้ยฟ้ามัวหม่น เหมือนใจคนมิหม่นศรัทธา คนนั้นยังคงยืนเด่นเย้ยโลกา ตราบชีวาวายวาง ..แม้นยืนหยัดต่อสู้ต่อไป เขาที่สูงเพียงใดหรืออาจขัดขวาง ขอแต่เพียงยังยืนหยัดต่อสู้ต่อไป อุปสรรคใดใดต้องหลีกทางให้เราเอย..
ธรรมาภิวัฏ 8 เม.ย. 2549 22:56 น. - ID 88289 
1358
1
0
10 เมษายน 2549 08:13 น. - comment id 570764
อยากเขียนถึงของสูงบ้างจังค่ะ ดวงดาว ท้องฟ้า ดวงจันทร์ เขียนไม่จบสักทีค่ะ ที่จริงยามค่ำคืนเป็นเวลาที่ดีนะคะ ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
