แด่แมลงตัวน้อย ตัวหนึ่ง ที่พลัดหลงเข้ามาในตึก วันแล้ววันเล่า ที่ตั้งใจจะนำมันออกไปปล่อย แต่ก็ลืม....จนมันหายไป.....หายไปไหนก็ไม่รู้ ขอโทษนะแมลงน้อยที่สัญญาแล้วก็ลืมทุกที ฉันขอโทษ ฉันเสียใจ ในความผิด ที่ลืมคิด ถึงเจ้า ให้เหงาหงอย ปล่อยทิ้งขว้าง ให้หวังรอ สัญญาคอย ที่ฉันเคย เอ่ยถ้อย ฝากเจ้าไป เจ้าจะอยู่ ที่ไหน ในยามนี้ เจ้าจะมี ทุกข์สุข สักเพียงไหน เจ้าจะเจอ ถิ่นเก่า แล้วหรือไร โลกสีเขียว สดใส เจ้าเคยมี ต้องจากถิ่น มาอยู่ที่ ไม่รู้จัก เจ้าคงเหงา ใจนัก ทุกนาที แมลงน้อย โผบิน พลัดถิ่นที่ เคยอยู่ดี มีสุข ไร้ทุกข์ภัย ชีวิตเจ้า จะเป็นไง ไม่อาจรู้ เจ้ายังอยู่ มีชีวิต หรือไฉน อยากให้รู้ คนลืมคำ ชํ้าเสียใจ ที่สัญญา กับเจ้าไป แต่ไร้การกระทำ
นานที 22 ม.ค. 2545 12:14 น. - ID 9229 
1370
0
0
22 มกราคม 2545 21:13 น. - comment id 31625
เมื่อ มีคำว่า ขอโทษ แล้ว เชื่อว่าทุกชีวิต ก็คงต้องให้อภัยอย่างแน่นอน ความไม่พยาบาท เป็นคุณธรรมอันประเสริฐครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
