อินทรีน้อย

อินทรีน้อย

      ใจของข้าเท่านั้นที่โบยบิน
เท้าข้ายังติดดินมิเหนื่อยหน่าย
เส้นทางที่ข้าเดินอาจเดียวดาย
คนทั้งหลายก็เดียวดายดั่งข้านี้
        ข้าติดปีกให้ใจได้โบยบิน
แลกเปลี่ยนอ่านอักษรศิลป์ ณ ที่นี่
เพียงข้ารักรสถ้อยร้อยกวี
มีเวทีให้แสดงจึงด้นมา
        ข้าตีกรอบให้ใจได้โบยบิน
เพียงเส้นทางอักษรศิลป์สิเน่หา
เพียงในบางช่องว่างของเวลา
ด้วยคิดว่าดีกว่าปล่อยให้เปล่าดาย
        ข้าเสกสรรวจีใจให้โบยบิน
ผ่านบางห้วงแห่งเจตน์จินต์ในหลากหลาย
ก็มีบ้างกลิ่นน้ำเน่ามากลายกลาย
“แต่น้ำเน่า...เงาจันทร์ฉาย...”ยังน่าชม
       ข้าไม่มีหรอกปีกจะโบยบิน
เพียงตั้งชื่อยามยลยินข้าสุขสม
อินทรีน้อยบินไร้รอยในสายลม
มีท้องฟ้ากวีห่มห่อหุ้มใจ
          ข้ามีสิทธิ์ให้ใจได้โบยบิน
ตามเจตน์จินต์แห่งข้าใช่หรือไม่
ฤากวีที่ร้อยข้าหลอกใคร
ฤาหลอกใจของใจของตนเอง
           ข้าเพียงให้โอกาสใจได้โบยบิน
ถ้อยทั้งสิ้นไม่เคยโวว่าข้าเก่ง
เพียงอยากรักษ์กวีไทยจึงบรรเลง
ก็ด้วยเกรงแก่ตัวไปไร้ฝีมือ
            ข้ายอมรับการปล่อยใจให้โบยบิน
อาจบ้าบิ่นในทีท่าโปรดอย่าถือ
บ้านกลอนไทยให้โอกาสได้ฝึกปรือ
สานลายสือตามอย่างทางกวี
             ข้าจึงให้โอกาสใจโบกโบยบิน
ใช่เหิรหาว แต่เดินดินตามวิถี
ให้หมู่มิตรได้ยลบ้างบางบทกวี
ใช่หลบหนีสิ่งใดมาร่ายกลอน
            "อินทรีน้อย" ชื่อแทนใจที่โบยบิน
ไม่คุ้นชินโปรดอย่าหาว่าหลอกหลอน
“ดั่งนกน้อยบินเดียวดายในดงดอน
แน่ใจหรือว่าบินจรเพียงลำพัง”
            “แม้ฝูงนกที่พากันโบยบิน
เที่ยวผกผินเป็นกลุ่มใหญ่ไม่หยุดยั้ง
แน่ใจหรือนกกลุ่มใหญ่ทรงพลัง
ไม่ได้บินลำพังเพียงตัวเดียว......”