เจ้าทิ้งพี่ไปทำงานในบางกอก ถูกแมงดาลวงหลอกให้ไปขาย พลีกายามอบสุขหมื่นพันชาย ตั้งแต่นายร้อยพันรัฐมนตรี ถูกกักขังมิเห็นเดือนเห็นตะวัน คนเหยียดหยันว่าชั้นต่ำย่ำศักดิ์ศรี เงินทุกบาทส่งพ่อแม่ให้อยู่ดี ถูกด่าทอตบตีช้ำวิญญา บ้านป่าดอยเสียงประทัดกังวานลั่น พี่คอยรอเจ้านั้นกลับมาหา หลายปีแล้วไม่เห็นคืนย้อยมา พี่รอคอยยอดชีวาแทบสิ้นใจ นี่หรือหญิงชั้นต่ำไร้ศักดิ์ศรี แม้ชีวีอุทิศให้พ่อแม่ได้ ใช่เหมือนคนร่ำรวยเงินไร้น้ำใจ เห้นแก่ตัวทิ้งพ่อแม่ได้เลือดเย็น หนึ่งเดือนแล้วสงกราณต์ผ่านเลยไป แมงดาจากเมืองไกลมาให้เห็น ถุงผ้าขาวห่อกระดูกแม่เนื้อเย็น พี่ได้เห็นหัวใจแทบวายปราณ ไปดีเถิดขวัญชีวาแก้วตาพี่ หมดเวรกรรมเสียทีแม่ตาหวาน ขอวิญญานสู่สวรรค์ชั้นวิมาณ อีกไม่นานพี่คงตามเจ้าไป
หนุ่มดอยหงอยเหงา 30 พ.ค. 2551 09:41 น. - ID 115556 
627
1
0
30 พฤษภาคม 2551 22:09 น. - comment id 855480
สาวน้อยกลับบ้านมาสานต่อ ความฝันถักทอพ่อแม่อาศัย กายเจ้าลับสิ้นทิ้งถิ่นไพร เหลือไว้ให้อาลัยในอาวรณ์ พลีกายขายร่างแลกซื้อ สิ่งสื่อส่งกลับบ้านด้วยโอนอ่อน พ่อแม่พี่น้องให้ทุนรอน จนจบตอนนองน้ำตาให้อาลัย กายเจ้าดับดิ้นเกือบสิ้นชื่อ ชาวกรุงฉุดยื้อวิ่งเข้าใส่ หวังเจ้ามาบำเรอเมื่อเพลอใจ เหยียบย่ำเจ้าเมื่อใช้หมดค่าคน เหลือแค่เพียงกระดูกพร้อมผ้าขาว ส่งกลับบ้านพร้อมข่าวสาวหน้าฝน เหลือแค่เพียงวิญญาค่าของคน และแค่ชื่อไม่กี่ฝนคนลบเลือน
31 พฤษภาคม 2551 16:50 น. - comment id 855651
คือนิยามความเหลื่อมล้ำในสังคม ค่านิยมเงินตราว่ายิ่งใหญ่ มุ่งหวังแค่วัตถุหรูวิไล เสี่ยงดวงไปขายตัวไม่กลัวภัย ความจนนี้คิดดีดีนั่นมีเกียรติ เราไม่เบียดยื้อแย่งกันคว้าไขว่ เราเกิดมาก็ไม่ได้มีอะไร ยามจากไปก็ทิ้งไว้ใช่ติดตาม สังคมให้ค่านิยมคนรวยว่าดีว่าเก่ง แท้จริงคนเหล่านี้น่าประณาม เพราะเขาโลภมาก บางที่จึงขาดแคลน เป็นการรังแกเพื่อนมนุษย์ที่ไร้ พลังไร้โอกาส ขาดการเรียนรู้ ที่ถูกต้องนะนั่น เห็นซากตึกที่น้องๆไปหาเงิน มาสร้างไว้ไร้คนอยู่ กลัวผีกัน เพราะน้องเขาตายเป็นเอดส์
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
