กลอนที่ยังไม่มีชื่อ

เมื่อวาน

...วันวานก่อนฉันเธอยังรักมั่น                        
เราผูกพันยืนยงอย่างแน่นหนัก
ความรักของสองเรามากมายนัก                   
เกินจะหักห้ามใจให้ลืมเธอ
...แต่วันนี้ฉันยังมีความรักอยู่                           
แต่ไร้คู่เพราะเธอมาพลั้งเผลอ
เธอนั้นไม่จริงใจในรักเธอ                             
ทำฉันเพ้อโศกเศร้าอย่างเดียวดาย
...ฉันไม่เคยเข้าใจในคำตอบ                            
ที่เธอลอบทิ้งรักเราสูญหาย
นึกไม่ถึงคำรักที่มากมาย                                
มันกับกลายหมดไปได้อย่างไร
...เขาคนนั้นคงดีกว่าฉันแน่                              
ฉันจึงแพ้พ่ายรักอย่างยิ่งใหญ่
เพราะฉันนี้มันมีเพียงแค่ใจ                           
จึงไม่ได้เคียงคู่อยู่กับเธอ
...ไม่คาดคิดหากรักคนคนหนึ่ง                         
อย่างลึกซึ้งมั่นคงอยู่เสมอ
แต่สุดท้ายได้แค่ฝันละเมอ                            
เพราะว่าเธอไม่ได้มีเพียงรักเดียว
...ตัวฉันนี้แม้ปัญญาจะโง่เง่า                           
แม้จะเขลาความรู้ไม่แลเหลียว
แต่ก็รู้ว่าคนดีต้องใจเดียว                              
ไม่ใช่เที่ยวมอบใจกับใครใคร
...สมน้ำหน้าความรักในหนนี้                          
สมควรที่ตัวฉันต้องร้องไห้
สมควรแล้วที่พบความเสียใจ                       
สมควรให้เศร้าใจเพียงลำพัง
...แม้ฉันนี้จะยังมีความรักอยู่                           
แต่ก็รู้รักนั้นไม่มีหวัง
ฉันจะไม่มีรักสักเพียงครั้ง                             
ฉันจะฝังใจไว้ไม่ให้ใคร
...นับจากนี้ใจฉันจะเงียบเหงา                         
จะซึมเศร้าในอารมณ์ไม่อ่อนไหว                                         
ฉันจะอยู่เคียงข้างความอาลัย                       
จะอยู่ในความทุกข์ความระทม
...ในทางซ้ายฉันจะมีหยดน้ำตา                      
ในทางขวาฉันจะมีความขื่นขม
ในทางหน้าฉันจะมีความโศกตรม              
ฉันจะจมกับความหลังที่ผ่านมา
...หากผู้อื่นนั้นมีความสดใส                            
แต่ว่าในใจฉันหม่นหมองหนา
หากคนอื่นชื่นสุขในอุรา                               
แต่ฉันว่าฉันจะเศร้าโศกระทม
...ฉันจะเป็นความเหงาที่เดียวดาย                  
ฉันจะคล้ายความตายที่ขื่นขม
ฉันจะมีความทุกข์ในอารมณ์                        
จะระบมจมเศร้าตลอดไป