ขุ่นมัว

นั่งยิ้มริมระเบียง

ดึกดื่นคืนยอดแย่
สร้างจินตนาการแสนท้อแท้ หมดหวัง
เรียงราย ไฟฟาง คั่งค้าง
ทุกสิ่งประดัง ดั่งเข่นฆ่า
สิ่งที่เรียกว่าหน้าที่
ที่มีต่อคนนั้นคนนี้ แบกเต็มบ่า
เริ่มทรุด และเริ่มล้า
บ้า......... อยู่ในค่ำคืนเปล่าดาย
อยากหลับทั้งคืน
อยากตื่นอย่างสดใส
อยากมีชีวิตง่ายดาย
อยากสบายอย่างใครเป็น
อยากทิ้งหน้าที่
ที่มี และที่เห็น
อยากปฏิเสธสิ่งที่ใคร ๆ ให้เป็น
แท้แล้วยิ้มเย็น ๆ นั่นเหนื่อยนะ...
ดึกดื่นคืนยอดแย่
ท้อแท้และเป็นบ้า
อยากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา
มันเหือดแห้งและร้างรา นานมากแล้ว

เป็นบ้าอยู่กับงานชิ้นหนึ่งตั้งแต่หลังปีใหม่
ลูกค้าบอกว่ามีเวลามาก (ในตอนแรก)
เลยสั่งเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ
ที่ออกแบบมามันดีนะ 
ชอบ ๆ แต่ว่าขอเพิ่มนั่นได้ไม๊
เปลี่ยนนี่อีกนิด ลองดู
มีรูปใหม่จากเมืองนอก 
ลองเอาไปคิดนะ
ดีไซน์เนอร์ของผมว่างี้... 
ลองปรับดูอีกครั้ง
ฯลฯ
เจ้านายก็อินจัด 
เพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ (และใหม่)
ออกแบบแต่ละครั้ง 
ถ้าไม่ถูกใจเจ้านาย ลูกค้าก็ไม่เห็น
(ทั้งที่เคยบ่อย ๆ ที่ลูกค้าเห็นทีหลังแล้วชอบ)
ทุกคนมีไอเดียของตัวเองทั้งนั้น
แต่คนทำคือคนนี้ ที่ต้องทำให้ถูกใจทุกคน
(เป็นดีไซเนอร์เองเลยดีไม๊คะ... ธ่อ...)
แถมยังมีรายละเอียดที่เปลี่ยนไม่เลิก
จนเวลาที่ว่าเหลือเฟือ เหลือแค่ไม่กี่วัน
งานต้องจบสิ้นเดือน
แต่วันนี้ตอนเกือบทุ่มนึง
ยังมีข้อมูลอัพเดทใหม่อยู่เลย
ที่แย่กว่านั้น ในช่วงที่คิดงานตัวนี้
ก็มีงานอื่นอีกเพียบที่ประดังประเดเข้ามาหา
ถามเจ้านายว่าเอางานไหนก่อน
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วตอบว่าก็ด่วนทุกชิ้น
แต่เช้าถึงมืดค่ำ
จากค่ำถึงดึกดื่น
จากดึกดื่นถึงเช้าอีกวัน
เหนื่อย... จนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ถ้าพรุ่งนี้ 
พนักงานคนนี้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้บ้าง
และลาป่วยซักอาทิตย์นึง
อยากรู้นัก บริษัททั้งบริษัท 
จะล่มสลายเลยไม๊
เ ห นื่ อ ย . . .
เ ห นื่ อ ย . . .
และ เ ห นื่ อ ย . . .
จริง ๆ นะ !

แค่คนธรรมดานะ... จะบอกให้
แล้วจะอะไรนักหนา
คนเรามีเท่ากันคือเวลา
จะเบียดเบียนอะไรนักหนา... ก็ไม่รุ๊...!