โอ้ว่า..ความหลัง

ประทาน

ลงบทกลอนของตัวเองมาเเยะแล้ว..วันนี้ขอนำบทกลอนของระดับ
บรมครูมาลงบ้าง..เพื่อเป็นบรรทัดฐานสำหรับนักลอนรุ่นใหม่ๆได้
ศึกษา..ซึ่งผมเองได้ยึดเป็นต้นแบบมาตลอด..แต่ก็งั้นๆๆแหละครับ
สู้ท่านไม่ได้หรอกครับ....ภาษาไทยนี้มีมนต์ครับ..จากคำเป็นวลีจาก
วลีเป็นประโยก..จากประโยกเป็นวรรคเป็นบทแล้วปะติดปะต่อเรียง
ร้อยเป็นบทร้อยกรองที่ไพเราะอ่านแล้วซึ้ง..หวาน..เศร้า..เจ็บปวด
แล้วแต่อารมณ์ของผู้อ่านและผู้แต่ง..ผมจึงขออนุญาตท่านเจ้าของบท
ประพันธ์ชิ้นนี้..ไว้ณ.โอกาสนี้ด้วยนะครับ..
ประทาน  ถนอมเมือง
ยังคงลืม  ไม่ได้  ในชีวิต
เมื่อทั้งจิต  ยังใฝ่ถึง  คะนึงหา
วันหวานที่  ผ่านแล้ว  คลาดแคล้วมา
ก็ยังปรา  กฎแจ้ง  เสียดแทงใจ
ดนตรีแห่ง  ลูกตาล  กังวานแผ่ว
ริ้วคลื่นแก้ว  ซบหาด  สาดเสียงใส
ลมทะเล  เห่ฟ้า  มาไกลไกล
พ้อเสียงใคร  ที่เขา  เคยเว้าวอน
หญ้าระบัด  ใบอาย  ส่ายหน้ายิ้ม
เมื่อตาพริ้ม  หนุนพัก  ตักสมร
ดาวกระพริบ  ตาพ้อ  ล้ออัมพร
แล้วซุกซ่อน  แสงพราง  อย่างยินดี
หวานความหวาน  ใดใด  มีในภพ
ไม่อาจลบ  หวานรัก  สูงศักดิ์ศรี
หอมความหอม  แห่งบุปผา  มวลมาลี
มิเทียบที่  หอมรัก  พิทักษ์เรา
เราเตลิด  ลอยไป  ไกลสุดโลก
พร้อมกับโบก  มือตาม  ลาความเศร้า
โอ้หวังเอย  หวังไว้  กลางวัยเยาว์
ซื้อความเขลา  ด้วยชีวิต  นิจกาล
ยินดี่ที่  เธอสุข  มีทุกสิ่ง
โลกความจริง  ของฉัน  หมดวันหวาน
วันใดที่  ชีวัน  ฉันแหลกลาญ
ขอเพียงวาน  เธอเผา  ศพเอาบุญ....
จากบทกลอนชื่อ  โอ้ว่า..ความหลัง  ของลาวดวงเดือน...ครับ