ตะวันลาน้ำตาตก

โสภา

ท้องฟ้าที่ให้เรามาเจอกันแต่ไม่ทำให้เราได้รักกัน
เจ็บที่ต้องทนฝืนกล่ำกลืนกับความเจ็บปวด
ทุกค่ำคืนยังนอนฝันถึง ตื้นขึ้นพร้อมน้ำตาในยามเช้า
รุ่งอุทัยแห่งความเหงา ความเศร้าแห่งค่ำคืน
ยังวนเวียนบรรจบครบเป็นรอบๆ ไปไม่เว้นวัน
     ฉันนั้นแม้จะมีใครมากมาย
แต่ไม่เคยหมายรักใครนอกจากเธอ
ยังพร่ำเพ้อ อาวรคนรักเก่า
ยังหวนคิดคืนวันที่แนบเนา
เคียงข้างหวานชื่นในคืนเหงา ...ให้อุ่นกาย
    เธอจ๋า... กลับมาสิที่รัก
จะห้ามจิตคิดไม่คำนึกถึงเรื่องเก่าฉะไหนหน่อ
กลับมาเถอะคนรักเก่ายังรอ
ยังคงเม่อมองฟ้าดวงดาวดวงเดิม
ณ ฟากฟ้าเพียงสองเราเมื่อวันก่อน
    เธอเคยบอกว่าคิดถึงตรึงจิตเมื่อไกลห่าง
อย่าปล่อยร้างแรมคืนให้ห่างเหิน
วันเวลา ซะ หรอ จะรอใคร
มีแต่ฝืนใจที่ทน เหมือนยิ่งรอยิ่งถวิลใจดวงนี้นัก
     พี่คงกลับมาขอแก้วตาขวัญยืน
มีผิดมีพลั้งไปบ้างเริ่มต้นทุกๆ อย่างด้วยกันใหม่
ที่ผ่านมาคิดแล้วยิ่งเสียใจคงต้องปล่อยมันไปไม่มีอะไรดีขึ้น
จากนี้ขอแค่รักให้ฟากฟ้าเป็นพะยาน
จะขอมั่นในรักที่มีก็เพียงพอ
     รอการกลับมาขอบุรุษผู้เป็นที่รักเสมอ