~ คราวเคราะห์ ~

กุมภ์..ผู้ชายในสายลมหนาว

~๐ครั้งองค์พระทศพลสมเด็จเจ้า
                              เสวยชาตินานเนาเป็นหงสา
                              เลี้ยงมารดรปิตุเรศผู้ชรา
                              ไกรลาศหนาถิ่นพำนักในพงพี~
                              ~๐เวลาเช้าพร่ำบ่นมนตราฤทธิ์
                              อันศักสิทธิ์ป้องกันภัยในทุกที่
                              จากหมู่พรานไพรพนาที่มากมี
                              ก่อนจรรีบินเข้าเขตดงไพร~
                              ~๐หาอาหารเลี้ยงพ่อแม่ที่แก่เฒ่า
                              ไม่จิตเบาเพลินเที่ยวเถลไถล
                              ระวังกายสำรวมจิตมิวางใจ
                              จึงรอดพ้นพิบัติภัยมาทุกครา~
                              ~๐ถือสัจจะละทางเดินโดยประมาท
                              จึงแคล้วคลาดบ่วงพรานดักหงสา
                              ที่คอยคิดทำลายหมายบีฑา
                              พรานชแรแก่ชรามิสมการณ์~
                              ~๐ถึงคราวเคราะห์เพราะเหตุแห่งชีวิต
                              กรรมมาปิดบดบังคิดสังหาร
                              เมื่อวันหนึ่งนานเนื่องจำเนียรกาล
                              ลงมาหาอาหารเหมือนดั่งเคย~
                              ~๐กิริยาอันใดที่เคยทำ
                              ทั้งจิตจำทำประกอบไม่วางเฉย
                              ทั้งระวังไม่ประมาทสักนิดเลย
                              ทำอย่างเคยคำสอนบิดรมารดา~
                              ~๐เดินก้าวย่างกลางไพรอย่างเคยคุ้น
                              จิตการุณห่วงพ่อแม่เป็นหนักหนา
                              หมายเสร็จกิจรีบกลับเหมือนทุกครา
                              อนิจจาเดินติดบ่วงของพรานไพร~
                              ~๐พร่ำเสียงขานน้ำตานองอาบใบหน้า
                              ว่าพ่อจ๋าแม่จ๋าเป็นไฉน
                              ลูกมาติดบ่วงพรานอาจต้องตาย
                              ต่อนี้ใครจะเลี้ยงท่านให้อยู่ดี~
                              ~๐พรานได้ยินเสียงหงส์องค์โพธิ
                              คิดดำริไต่ถามตามเรื่องนี้
                              เดินเข้าหาเอ่ยวาจาไม่ช้าที
                              ถามสิ่งที่ตัวพบประสบมา~
                              ~๐ว่าหงส์ทองไฉนท่านจึงประมาท
                              ก่อนเก่งกาจเรามิอาจจะเข่นฆ่า
                              ตั้งแต่หนุ่มเราเฝ้าจับตัวท่านมา
                              จนตัวเราเฒ่าชรามิสมปอง~
                              ~๐มาวันนี้เห็นสมอารมณ์หมาย
                              ตัวท่านไซร้ย่ามใจหยิ่งผยอง
                              เดินสุ่มสี่สุ่มห้าตาไม่มอง
                              เข้ามาต้องบ่วงเราน่าเศร้าใจ~
                              ~๐แทนที่จะห่วงไยในชีวิต
                              กลับพร่ำเสียงเพียงพินิจน่าสงสัย
                              ชวนเราคิดจึงอยากถามเนื้อความนัย
                              ก่อนจับตัวท่านไปตามใจเรา~
                              ~๐ครานั้นหงส์องค์โพธิได้เอ่ยตอบ
                              ว่าพรานเอ๋ยท่านทำชอบมิใช่เขลา
                              ท่านเป็นเช่นบัณฑิตคิดฟังเรา
                              มิมัวเมาฆ่าแกงในทันที~
                              ~๐อันตัวเราที่มาติดบ่วงท่าน
                              มิได้มั่นทางมิชอบในวิถี
                              มิได้ยึดทางประมาทในชีวี
                              เป็นเช่นนี้เพราะคราวเคราะห์ของเราเอง~
                              ~๐อันตัวเราจะต้องตายไม่คิดห่วง
                              เพราะรู้ล่วงบ่วงกรรมที่ข่มเหง
                              เพราะกรรมเก่าเราทำมาฉะนี้เอง
                              จึงไม่เกรงชดใช้ด้วยชีพตน~
                              ~๐แต่มารดาบิดาของเรานั้น
                              ทั้งสองท่านแก่ชราจะรับผล
                              แห่งความทุกข์เหลือประมาณมิทานทน
                              เมื่อรู้ผลแห่งบุตรน้อยผู้จากไป~
                              ~๐จะไม่มีใครผู้ใดมาเลี้ยงป้อน
                              หาอาหารจัดที่นอนให้ท่านได้
                              เมื่อมีเหตุภัยเภทมากล้ำกราย
                              ใครที่ไหนจะให้ท่านพักพิง~
                              ~๐ก่อนที่เราจะถึงซึ่งชีวิต
                              ขอวอนท่านสักนิดอย่าคิดนิ่ง
                              ปล่อยเราไปลาแม่พ่อขอประวิง
                              ขอสักสิ่งก่อนพรากชีพไปจากตน~
                              ~๐อันตัวเรายึดถือในสัจจะ
                              อมตวาจาทุกแห่งหน
                              จะไม่หลบหนีหน้าชะตาตน
                              สมดั่งใจดั้นด้นจะกลับมา~
                              ~๐พรานได้ฟังจิตอ่อนไหวใจสงสาร
                              ว่าชาติพันธุ์เป็นสัตว์เหล่าปักษา
                              ใจประเสริฐกว่าบางคนในโลกา
                              ยึดคุณค่าตายก็ยังกตัญญู~
                              ~๐จึงปลดบ่วงโดยไวไม่รอช้า
                              ประนมหัตถ์วันทาไหว้ใจอดสู
                              พร้อมอดโทษต่อหงส์ทองเฝ้ามองดู
                              น้ำตาพรูหลั่งไหลใจเทิดทูน~
                              ~๐พลางเอื้อนเอ่ยวาจาว่าพ่อหงส์
                              ขอท่านจงกลับไปวังไอยศูรย์
                              เลี้ยงแม่พ่อของท่านทดแทนคุณ
                              ตราบชีวิตดับสูญไปตามกาล~
                              ~๐เพราะตัวท่านกตัญญูรู้สัจจะ
                              เราจะละการผลาญชีวิตท่าน
                              ขอสวัสดิ์ชีพนี้ท่านจงนาน
                              เจริญสุขทุกสถานนิรันดร์เทอญ~
                              ~๐ถ้าชีวิตคนเราเปรียบเรื่องนี้
                              มีทั้งดีทั้งผิดคิดตื้นเขิน
                              แต่ยึดมั่นทำดีบนทางเดิน
                              แม้เผชิญผิดพลั้งในบางครา~
                              ~๐ถึงคราวต้องหมองช้ำเพราะกรรมซัด
                              ต้องติดขัดข้องจิตด้วยโมหา
                              ไม่ตั้งใจให้พลาดผิดเจตนา
                              แต่กรรมพาดลให้พลั้งดังคำเปรย~
                              ~๐สำคัญที่มีคนให้โอกาส
                              เมื่อเขาพลาดไม่เหยียบซ้ำทำเมินเฉย
                              ยืนเคียงข้างสร้างแรงใจให้ดั่งเคย
                              ไม่ละเลยแม้ยามพบประสบภัย~
                              ~๐ขอเพียงตั้งรักวางไว้ตรงหน้า
                              ยึดความดีและศรัทธาไม่หวั่นไหว
                              แม้มีเหตุอาเภทหนักสักปานใด
                              จะพ้นภัยเพราะดีป้องคุ้มครองตน.~