๐ เหมันต์ครวญ ๐

ประมัทวรา...

๐  ลมพัดแผ่วโยกรวงข้าวหนาวแล้วหนอ
อร่ามทอแสงทองผ่องทั่วทุ่ง
เหมือนต้องมนต์ริ้วลมห่มใจปรุง
เข้าโอบอุ้มนุ่งเหมันต์ตะวันรอน
   ๐  แว่วเสียงปี่ซังข้าวยาวระยะ
คล้ายจังหวะคนเศร้าเฝ้าไถ่ถอน
น้ำตารินรดรวงข้าวคราวอาวรณ์
หนาวสะท้อนทรวงจิตปลิดชีพวาย
   ๐  รังสิมันตุ์เปลี่ยนทิศหรือคิดห่าง
หรือจับวางรัถยาพาให้หาย
ขอวัสโสทกปรกหน้ารดลากาย
อัสสุหมายอย่าเปื้อนเยือนแก้มนาน
   ๐  สนธยาลับเมฆข้ามเขตหม่น
ฤทัยหล่นที่ใดเกินไขว่สาน
ถูกจุรีฝังคมให้ซมซาน
เดชนะพานยิงลงเข้าตรงใจ
   ๐  นั่งมองว่าวทวนลมข่มเหงาอยู่
ชลเนตรรู้หลั่งรินด้วยกลิ่นไหว
รอคนเก่าที่เขาจากปิดฉากไป
กลับคืนใจดนุนี้ฤดีคอย
   ๐  รชนีกรพราวสวยอำนวยแสง
ชวาลาแฝงเร้นอับดับเหงาหงอย
ดารกะพรายระยับวับวาวลอย
งามดั่งพลอยมิกล้าไขว่ใฝ่เชยชม
   ๐  วาณีล่องท่องเหมันต์ฝันถึงพี่
หนาวคราวนี้ไม่เห็นหน้าพาขื่นขม
ฤาไปหลงรมณี,รัมภา อกข้าฯตรม
ชลนัยน์ห่มหลับลาทิวารอ
   ๐  ฤาไปอยู่ตรัยตรึงศ์จึงไม่กลับ
รวิดับเมฆาหายหมายอยู่หอ
ฝากทิชากรย้ำคำนำพะนอ
ศศิทอทิฆัมพรกล่อมก่อนจรลา
   ๐  อินทรธนูวาดสายที่ปลายเมฆ
เหมือนเข้าเขตอัสสุชลปนห่วงหา
ทุ่งรวงทองรอเคียวคนเกี่ยวมา
สู่สัญญาปี่ซังข้าวคราวเหมันต์
   ๐  หรือให้คอยรอยช้ำย่ำดวงจิต
ราษราตรินปิดฉากฝากแค่ฝัน
ดั่งวชิระฟาดใจไปลงทัณฑ์
ให้ชีวันดับจุณหวันยิหวา
   ๐  ฝากวัลลีโอบอุ้มหุ้มใจหมาย
แม้ร่างกายแปรเปลี่ยนเป็นวาลุกา
เกิดรอยเปื้อนเยือนพักตร์ด้วยชลนา
ยังรอท่าพี่กลับนับยวงทอง...ครองเหมันต์...