ไม่รู้ว่าตะวันมันอยู่ไหน อยู่ทิศใดกันหนอในตอนนี้ รู้แต่แสงแรงจ้าที่ฟ้ามี ไร้ปราณีพาหม่นต้องทนคอย รอเวลาฟ้าดับแสงลับเปลี่ยน นับวารเวียนพาเศร้าเสียเหงาหงอย แสงส่องหล้าฟ้าพร่างกระจ่างพลอย เฝ้าใจน้อย น้อยจิตคิดถึงจัง ปล่อยอารมณ์เคยชินเสียดิ้นดื้อ หัวพาลตื้อตื๊อถามเหมือนตามรั้ง อยากยินคำพร่ำหาพะว้าพะวัง ยากหยุดยั้งเกินฝันทุกวันเป็น ยามไกลห่างช่างนาน...เจ้ากาลเคลื่อน กระไรเหมือนเลื่อนลอยแล้วค่อยเข็น พอพ้นผ่านกาลเร้าจะเข้าเย็น แสนลำเค็ญรอฟ้าสู่ราตรี พอพบนวลชวนชิดจะพิศโฉม ฟากโพยม...พาลเพี้ยนเร่งเปลี่ยนสี ย่นย่อคืนหมื่นดาวสกาวพลี สิ้นวารีเวลา...พบหน้ากัน... จึงรู้เพียงเคียงคราวแค่ดาวล่อง แม้นหมายห้องหัวใจสู่สวรรค์ เวลาไหลคล้ายน้ำที่ลามรัน เมื่อเปรยเปรียบ เงียบงันจึงงดงาม
แม่น้ำในฟ้า 20 ต.ค. 2555 16:26 น. - ID 145960 
1158
2
0
20 ตุลาคม 2555 21:09 น. - comment id 1249294
งดงามค่ะ ชอบงานของคุณจัง
21 ตุลาคม 2555 12:14 น. - comment id 1249365
เขียนได้งดงาม ไพเราะ เสียจริง เงียบงัน แต่มะวังเวง
21 ตุลาคม 2555 16:28 น. - comment id 1249405
ความเงียบที่งดงาม นานๆจะเจอทีนะคะ ส่วนใหญ่เจอแต่เหงา อิอิ
28 ตุลาคม 2555 07:59 น. - comment id 1249847
คุณ ร้อยฝัน ขอบคุณมากๆครับคุณ กวีน้อยฯ เองคร้าบบบ ขอบคุณมากๆครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
