นัดแล้วไยไม่มา : A broken appointment

Prayad

นัดแล้วไยไม่มา

เธอไม่มาตามนัดต้องกลัดกลุ้ม

จนเลยทุ่มล่วงเวลายืนชาแข็ง

ที่ไม่มาปรากฏคอยหมดแรง

ยังเสียดแทงน้อยกว่าหลบ  พบความจริง

 

เธอช่างแล้งน้ำใจไมตรีจิต

 อันพิสิฐสูงค่าโสภาหญิง

ฉันกำสรดหมดอาลัยใคร่แอบอิง

เธอทอดทิ้งลืมเวลาสัญญากัน

 

เธอหมดรักภักดีเคยมีให้

รักนั้นไซร้มัดดวงแดมิแปรผัน

รักคือความสัตย์ซื่อถือสัมพันธ์

ฉันรู้ทันท่วงทีรู้ดีพอ

 

หากแต่จิตมนุษย์สุดลึกล้ำ

ย่อมอยากจำเติมหวานตามวานขอ

เธอเยียวยาคราอาภัพรับพะนอ

กระนั้นหนอใช่เธอรักปักใจปอง

A broken appointment
You did not come,

And marching Time drew on, and wore me numb.-

Yet less for loss of your dear presence there

Than that I thus found lacking in your make

That high compassion which can overbear

Reluctance for pure lovingkindness’ sake                                              

Grieved I, when, as the hope-hour stroked its sum

You did not come.

 

You love not me,

And love alone can lend you loyalty;

- I know and knew it. But, unto the store

Of human deeds divine in all but name,

Was it not worth a little hour or more

To add yet this: Once you, a woman, came

To soothe a time-torn man; even though it be

You love not me?

(Thomas Hardy, 1840-1928)