ทุกอักษร เรียนแล้วรู้เพราะครูสอนทุกบทตอนได้ท่องย้ำประจำแม่นมั่นคงนักทุกอักษรไม่คลอนแคลนความรู้แน่น อีกสระ ไม่ละเลยไม่ว่าจะ เริ่ม อะ-อา หรือ อิ-อีเรียนเร็วรี่ ถึง ไอ-เอา เฝ้าเฉลยสามสิบสองสระถ้วน ล้วนคุ้นเคยแหงนหน้าเงยไม่อายฟ้าข้าเก่งเกินมาเขียนกลอนให้สาวไหนใครก็ชอบคล้ายจะตอบไมตรีให้ไม่ขัดเขินแต่ขอรักมักได้เศร้าเพราะเขาเมินพอจะเดินจับมือกันพลันปัดมือครูครับครูรู้ไหมใครต้องเศร้าต้องจับเจ่าเฝ้านั่งเขียนหนังสือเรื่องจีบสาวผมมันทึ่มซึมกระทือสุดท้ายคือหง่าวเหงาเฝ้าเขียนกลอนทุกสระเรียนรู้ไปสิ้นไร้ค่าจะเอามาซุกเก็บไว้ในที่ซ่อนก้อนสะอื้นที่จุกอกตกตะกอน..สละโสด ครูไม่สอน ผมงอนครู