ตอนนี้อยู่ที่หอของมหาวิทยาลัย มีเหงาบ้างเล็กน้อยตอนมาวันแรกๆ อาจเป็นเพราะไม่มีเพื่อนมาด้วยเลยซักคน มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างใหม่หมด ทุกอย่างต้องทำเอง แต่ตอนนี้มาอยู่ได้ 2 อาทิตย์แล้ว มีเพื่อนเยอะมาก ทุกครั้งที่เอากีตาร์มานั่งเล่นใต้หอ จะมีคนมาอาสาร้องเพลงให้อยู่เสมอ แต่ฉันก็อดคิดถึงคนๆนั้นไม่ได้ซักที ไม่ได้เห็นหน้าเค้านานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ครั้งสุดท้ายที่โทรหาเค้า ก็ตอนมาที่นี่แล้ว ประโยคแรกที่เค้าถาม คือ มีอะไรมั้ย ?กินข้าวอยู่ ฉันหาคำตอบอะไรไม่ได้แม้ซักคำได้เพียงบอกเค้าว่า ถ้าไผ่สบายดีก็ดีแล้ว แค่นี้นะ ไว้เดี๋ยวโทรไปใหม่ ตั้งแต่วันนั้น เกือบอาทิตย์แล้ว ฉันโทรหาเค้าไม่เคยติดอีกเลย หรือเป็นเพราะพอเห็นเบอร์แล้วเค้าไม่รับก็ไม่อาจรู้ได้ มีบางอย่างที่ฉันอยากสารภาพกับเธอ คือ ที่ฉันเลือกมาเรียนที่นี่ เพราะฉันไม่อาจทนเห็นเธออยู่กับคนอื่น มันเศร้าเกินไป แม้ว่าฉันจะทำใจยอมรับมันได้แล้วก็เถอะ แต่ทุกวันตั้งแต่ฉันมาที่นี่ฉันถามตัวเองว่าฉันหนีอะไรอยู่ หนีเธองั้นหรือ มันเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่ฉันยังไม่อาจหนีหัวใจของตัวเอง ฉันจึงขอยืนยันคำเดิมว่า ฉันยังรักเธอ
ต้นไผ่ 6 มิ.ย. 2545 12:26 น. - ID 16316 
576
2
0
6 มิถุนายน 2545 15:19 น. - comment id 54330
อืม...ถึงไม่ได้เป็นกลอนอย่างที่เห็นจนชิน เราก็รู้สึกดีที่ได้อ่านข้อความแบบนี้...รู้สึกเหมือนได้อ่านเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่ออกจะเศร้า...เป็นกำลังใจให้นะ บางทีการอยู่ไกลออกมา อาจทำให้เรารู้สึกกับเค้าน้อยลงได้ แต่บางที...เราก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้นหรอก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไกลแค่ไหน ฉะนั้น...เข้มแข็งไว้ถ้าอยากตัดใจให้ได้จริงๆ...^__^
6 มิถุนายน 2545 15:28 น. - comment id 54334
มาอยู่มอใหม่ๆก็เป็นแบบนี้แหละ นานไปก็จะชินเอง อันเรื่องความรักนั้นความห่างไกลกันมีส่วนนะ แต่ถ้าคิดว่ามีความมั่นคงก็อย่ากังวลไปเลย
8 มิถุนายน 2545 10:18 น. - comment id 54628
ขอบคุณทุกคนนะคะ สำหรับกำลังใจที่ให้กัน สักวันจะเข้มแข็งกว่านี้ค่ะ สัญญา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
