10 มีนาคม 2548 01:31 น.
ต้นไผ่
ตราบที่ฉันยังหายใจ
ความฝันก็ยังเดินทางต่อไป..เพื่อถึงฝั่ง
แม้ว่าบางครั้งอาจดูฝันว่าเลือนลาง
แต่บางเวลาก็กระจ่าง...เหมือนความรักบนเส้นทางของสองเรา
เธอไม่เคยเปลี่ยนเหมือนที่ฉันไม่เปลี่ยน
แม้วันคืนจะหมุนเวียนอย่างเงียบเหงา
ถึงวันนี้เราก็ยังมีเรา
และภาพเก่าๆก็ไม่เคยเก่าตามเวลา
ตราบที่ฉันยังมีหวัง
ไม่มีทางที่ความฝันจะแหลกพังไปต่อหน้า
ฉันต้องทำได้ เมื่อเธอเชื่อใจเสมอมา
คอยดูนะ...วันข้างหน้าฝันของฉันจะเป็นยิ่งกว่า..แค่ความฝัน
10 กุมภาพันธ์ 2548 15:40 น.
ต้นไผ่
กลับมาสู่ที่นี่....ที่เคยคุ้น
กลับมาสู่อ้อมกอดละมุนของความรัก
กลับมาสู่ความทรงจำที่รู้จัก
กลับมานอนหนุนตัก..ของกาลเวลา
1 มีนาคม 2547 03:55 น.
ต้นไผ่
ฉันไม่เชื่อว่าความไกล..จะทำให้ใจของเราห่าง
เพราะในบนเส้นทาง..เธอเติมข่องว่างที่ขาดหาย
เธอทำให้ฉันสุข...ไม่มีความทุกมากล้ำกลาย
เธอรักฉันได้...อย่างไม่มีใครที่เคยเป็น
ความผูกพัน..ไม่ใช่การผูกมัดสำหรับฉัน
อย่างที่เธอเคยบอกกัน..ว่าทุกๆความฝันที่มองเห็น
ฉันสามารถข้ามไป..อย่างที่ฉันพอใจจะอยู่จะเป็น
ฉันจึงมองเห็น..ว่าจะจัดการกับความรักที่เป็นอย่างไรดี
ฉันรักเธอ..เกินกว่าที่เธอจะรู้สึก
ในความเป็นจริงส่วนลึก...ฉันจึงคิดนึกได้อย่างนี้
ไปเถิดเธอ..ฉันอยากให้เธอเจอสิ่งที่ดี
กับทุกๆวินาที...อยากให้รู้ใจฉันยังมี..ไว้เพื่อรอ
19 มีนาคม 2546 03:11 น.
ต้นไผ่
เธอเหมือนโขดหินไร้หัวใจ
ฉันเป็นใบไม้ที่พัดไหวใกล้หินก้อนนั้น
ทำดีเท่าไหร่เธอก็ไม่ให้ความสำคัญ
ใบไม้ร่วงหล่นทุกวัน หัวใจฉันเธอกำลังขาดรอน
ยิ่งเธอแข็งแกร่ง ฉันยิ่งอ่อนล้า
เหมือนสิ่งไร้ค่าที่เกิดมาเพื่อโดนสั่งสอน
น้ำตาของฉันปวดปร่าคล้ายดังว่าจะอ้อนวอน
หยุดเถอกับการย้อนมาดูว่าฉันเป็นยังไง
เธอคงไม่รู้สึกอะไรเมื่อฉันเจ็บ
เพราะเป็นใบไม้ที่เธอเก็บเพียงเพราะก้อนหินทับไว้
ฉะนั้นอย่าถามเลย หากเธอเองยังชาเฉยไม่ใส่ใจ
ปล่อยฉันให้เป็นใบไม้ ที่แค่อยากอยู่ใกล้ก็พอ
19 มีนาคม 2546 03:11 น.
ต้นไผ่
จะมีไหมใครซักคน...ที่ใช่
อยู่ข้างกันตลอดไป...จับมือฉันไว้ยามหวาดหวั่น
คอยปลอบโยน..ประคอง..ป้องกัน
ในวันที่ฉันนั้น..มีน้ำตา
จะมีไหมใครที่เป็น..เช่นทุกอย่าง
อยู่ข้างกันบนหนทางที่อ่อนล้า
มีคำพูดปลอบใจ..มีสายตาห่วงใยตลอดเวลา
หากมีใครเป็นได้ดังว่า..ฉันจะอยู่กับเขาจนกว่าจะสิ้นลม
หน้าส่วนตัว
1648
