19 ธันวาคม 2544 13:40 น.
ต้นไผ่
เธอบอกให้ฉันดูแลตัวเองหน่อย
นอนดึกอย่างนี้บ่อยๆ...จะเป็นไข้ปวดหัว
กำชับนักกำชับหนา...รักษาเนื้อรักษาเตัว
เธอบอกเธอกลัว...ฉันจะไม่สบาย
เป็นห่วงฉันทำไม..ฌพื่ออะไรกันเหรอ
ชีวิตฉันสำหรับเธอ...มันน่าจะไร้ความหมาย
ที่เธอทิ้งกันไป..เจ็บในใจจนเกือบตาย
เรื่องแค่นี้ถ้าทุรนทุราย....ก็บ้าเต็มที
เอาเวลาทั้งหมดไปห่วงเขาเถอะนะ
อย่าสนใจกับคนไร้ค่าว่าจะเป็นอะไรตอนนี้
ที่เธอทำร้ายกันฉันยังจำได้ดี
อย่าหวังว่าแค่คำพูดในวันนี้...ฉันจะให้อภัย
11 ธันวาคม 2544 00:00 น.
ต้นไผ่
จุดเริ่มต้นของรักที่ตามหา
คือน้ำตาที่ใหลจากความเงียบเหงา
มองค่ำคืนที่ฉันยืนไม่มีดาว
สะอื้นไห้ปวดร้าวมากเท่าใด
เมื่อมาถึงจุดหนึ่งของความรัก
ฉันรู้จักคุณค่าความยิ่งใหญ่
ขอบคุณ...ที่สอนฉันด้วยหัวใจ
ฉันจะเก็บมันไว้...กับความรักที่มีแต่ให้ของคุณ
10 ธันวาคม 2544 23:45 น.
ต้นไผ่
ชอบกับรักแตกต่างกันที่ตรงไหน
ตอบฉันหน่อยได้ไหมถึงคุณค่า
คำว่ารักดูจริงจัง...ตลอดมา
คำว่าชอบเพียงตรึงตรา..ติดตรึงใจ
หรือจริงแล้วองศาของความต่าง
คือความห่างที่ไม่อาจควบคุมได้
คนชอบกันไม่ใกล้ชิดสนิทใจ
คนรักกันอยู่ใกล้..ทุกเวลา
10 ธันวาคม 2544 23:31 น.
ต้นไผ่
เพราะเธอคือคนของความฝัน
ฉันจึงต้องการผูกพันในวันข้างหน้า
เพราะเธอคือความหมายของกาลเวลา
ฉันจึงหยุดทุกภาพของดวงตา..ไว้ที่เธอ
10 ธันวาคม 2544 23:16 น.
ต้นไผ่
ซุกซ่อนความห่วงใยไว้ใต้หมอน
เผื่อเวลายามเธอเอนนอนหลับฝัน
มีคนหนึ่งต้องการรักและผูกพัน
มีหนึ่งคนที่ร่วมฝัน..บนเส้นทาง
จะห่วงใยในตัวเธออยู่อย่างนี้
จะกี่เดือนกี่ปีไม่หนีห่าง
รักของเรายังสดใสไม่จืดจาง
เหมือนว่ามีด้ายบางๆ..ผูกสองใจ
หน้าส่วนตัว
671
