31 กรกฎาคม 2545 15:37 น.
ต้นไผ่
จำใจร่ำลาเพราะน้ำตาไม่อาจยื้อไว้
เธอไม่เคยเข้าใจฉันรั้งไว้ยิ่งไร้ค่า
อ้อมแบนที่เคยอบอุ่นกลับไม่เหลือความเคยคุ้นในสองตา
ความเหงากรีดหัวใจเหว่หว้ายากเกินกว่าตัดใจได้ลง
จึงเหลือเพียงความทรงจำในวันเก่า
กับรอยร้าวความเป็นเราเป็นได้แค่เขม่าผุยผง
แค่อดีตผู้หญิงหนึ่งคนที่เฝ้าอดทนและซื่อตรง
เมื่อเศษความรู้สึกจบลงฉันก็คงขาดใจ
รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อันใดกับการรักเธอ
แต่ทุกครั้งที่ลืมตาก็เพ้อหลับตาฉันยังร้องไห้
คืนนี้จะมีไหมซักคน ที่มาสนใจ
การใช้ชีวิตหลังคนหนึ่งคนจากไปยากกว่าจะยืนได้คนเดียว
30 กรกฎาคม 2545 20:46 น.
ต้นไผ่
ตัดสินใจกลับมาพบเธอ...อีกสักครั้ง
หลังจากที่ความรักมันแหลกพังจนหมดท่า
ข้อความสุดท้ายก็ไร้ความหมายเมื่อจากลา
การร่ายระบำของน้ำตา...ดูยิ่งช้า ยิ่งเนิ่นนาน
ฝืนเข้มแข็ง ฝืนกล้าแกร่ง ฝืนยิ้มร่า
ทั้งที่ความอ่อนแอของสองขาไม่อาจหาญ
ในหัวใจมีสิ่งเดียวคือทรมาน
แต่ยังต้องการ เห็นรอยยิ้มหวาน..จากเธอ
ตัดสินใจกลับมาพบเธอ..อยู่กับคนใหม่
บอกตัวเองว่าฝันที่อยู่ในใจมันเพ้อเจ้อ
ไม่เป็นไร ฉันสุขใจเพียงพบเธอ
เธอยิ้มได้...ฉันจะยิ้มกับเธอ...สัญญา
หน้าส่วนตัว
693
