31 ตุลาคม 2545 18:58 น.
ต้นไผ่
ความรักมันสวยงามเสมอ
อาจเพราะฉันมีเธอในชีวิต
แม้ไม่อาจครอบครองหรือมีสิทธิ์
แต่ก็สุขเพียงได้คิด...ได้คาดหวัง
ความรักมันอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้
เธอทำให้หัวใจลืมความหลัง
ลืมเรื่องราวของอดีตที่แหลกพัง
ลืมทางเดินที่พลาดพลั้ง...ในวันเวลา
ความรักมันอาทรและอ่อนไหว
ฉุดให้ฉันได้ก้าวไปวันข้างหน้า
ไม่สำคัญว่ารักหรือเปล่า..เพราฉันจะสานต่อเรื่องราวทุกเวลา
เพียงได้แลกกับรอยยิ้มที่ให้มา...ฉันก็สุขเกินกว่าจะเลิกรักเธอ
27 ตุลาคม 2545 02:40 น.
ต้นไผ่
ตี2.15 นาที
คิดถึงคุณคนดี...จนเหมือนใจที่มีทนไม่ไหว
ออกมานั่งนับดาว..บนท้องฟ้าที่ทอดยาวสุดไกล
แต่ไม่รู้ทำไม...ไม่อาจข่มตาลงได้ในค่ำคืน
เช้าพรุ่งนี้คงเป็นอีกวันของชีวิต
กับการรับรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ในยามตื่น
ไม่อาจกอดเธออย่างทุกครั้งยามค่ำคืน
มีเพียงเสียงร้องไห้ที่สะอื้นอย่างเดียวดาย
ตี 3 ตี 4 ตี 5
จะหลับอย่างไรในภาพไร้ค่าของความหมาย
ฉันมันไร้ความสำคัญ..เธอจึงไม่อยากผูกพันจากนี้ไป
แต่รู้รึเปล่า..ไม่ว่าจะเกิดอะไรฉันยังเป็นแค่ใคร..ที่รักเธอ
18 ตุลาคม 2545 03:19 น.
ต้นไผ่
1 ปีที่ผ่านมา
เธอคงพบเจอคนมากหน้าหลายตา...ให้รู้จัก
และหนึ่งในนั้นคงมีใครซักคนที่เธอรัก
คนที่เข้ามาแทนฉันเมื่อความผูกพันมันแตกหัก..ไม่เหลืออะไร
ฉันอยากรับรู้ความเป็นไปของเธอมากกว่านี้
แต่เราห่างไกลกันเกินกว่าที่..จะรู้ได้
ฉันหวังว่าเธอจะรักเขาคนนั้นด้วยหัวใจ
และอยู่กับเขาให้นาน..พอกับที่ชีวิตฉันยังเจ็บกับวันวานที่ผ่านไปของเรา
1 ปีที่ผ่านมา
ฉันพยายามทำตัวให้มีค่า..มากกว่าเก่า
ไม่ได้อยากให้เธอคืนมา...เพื่อทบทวนเวลาระหว่างเรา
เพียงแค่อยากรักตัวเองในคืนอันว่างเปล่า...เมื่อไม่เหลือภาพเงาเธอคนเดิม
(( 1 ปีแล้ว ที่ฉันเลิกรากับคนที่ฉันเคยรักมากที่สุด
ฉันหลบหน้าเค้าไปเรียนที่ไกลๆ..อาจเป็นเพราะตอนนั้นฉันอยากหนีเค้า
แต่ฉันก้ได้เข้าใจความจริงอย่างนึงว่า..ฉันหนีเค้าได้
แต่ไม่อาจหนีใจของตัวเองได้เลย))
17 ตุลาคม 2545 04:50 น.
ต้นไผ่
ดาวคืนนี้ดูเหงาจนอยากร้องไห้
สายลมเป่าบทเพลงใบไม้ในความฝัน
แสงสีเทาของท้องฟ้าแยกความจริงให้เบลอพร่าไปจากกัน
การมาเยือนของดวงตะวัน..ดูเหมือนจะหอบเอาความหนาวสั่นมาให้ลิ้มลอง
เอื้อมคว้าเศษละอองของความคิด
แล้วบอกตัวเองว่าความรักไม่มีสิทธ์แบ่งเป็นสอง
เมื่อคนเดียวในชีวิตฉันไม่อาจคิดได้ครอบครอง
จะไม่ขอจับจอง..จะไม่มองใครอีกเลย
17 ตุลาคม 2545 04:33 น.
ต้นไผ่
เปิดวิทยุฟงัเพลงเศร้าแล้วร้องไห้
โอบกอดตัวเองในค่ำคืนที่เปล่าไร้แม้ความฝัน
ไม่มีใครในชีวิตที่ใกล้ชิดและผูกพัน
จากเมื่อวันที่เธอไปจากกัน..ชีวิตฉันก็เหมือนไม่เหลืออะไร
หลอกตัวเองว่าลืมเธอได้...ลืมเธอหมด
ทั้งที่ความรักไม่เคยลด...ไม่เคยสะกดเอาไว้ได้
ยังรักเธออยู่ทุกอณูของลมหายใจ
แต่ถูกกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มใส..เพื่อไม่ให้ใครๆได้รู้ทัน
ไม่อยากให้ใครมาสงสารเพราะอ่อนแอ
เลยซ่อนความพ่ายแพ้..แม้ว่าหัวใจถูกรังแกจนหนาวสั่น
เมื่อวันนี้เธอไม่อาจคืนมา..ฉันยังอยู่กับน้ำตาของวานวัน
มืออุ่น..อ้อมกอดของวันนั้น..จึงเป็นได้แค่ฝัน..แค่ละเมอ
หน้าส่วนตัว
733
