นิราศจากอุบลฯ ตอน 2

โอ้นิจจาน้องนางต้องลาจาก
ต้องพลัดพรากจากน้องอนงค์ศรี
ฝนก็หล่นโปรยปรายจากเมฆี
น้ำตาพี่ก็ร่วงหล่นบนพักตรา
สองเท้าพี่เก้าอย่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่คนเดียวคิดถึงรักถวิลหา
น้ำฝนไหลปนไปกันน้ำตา
โอ้ฟากฟ้าจะแกล้งข้าหรืออย่างไร
ระหว่างทางสองท่างช่างแตกต่าง
บ้านปลูกบางตาเห็นเป็นไฉน
อีกข้างนั้นเป็นดงป่าน่าแปลกใจ
เพราะเหตุใดจึงต่างกันแค่ฝั่งทาง
ที่รกร้างก็เหมือนพี่ที่ร้างรัก
ซากปรักที่หักอยู่ดูเขาถาง
ก็เหมือรพี่ถูกน้องทิ้งเพราะรักจาง
คล้ายคล้ายนางจะทิ้งรักที่รักกัน
เมื่อถึงเขตก่อสร้างอาคารเด่น
พี่ก็เห็นสิ่งที่ช่วยกันสร้างสรรค์
แต่รักเราที่เราสร้างและแบ่งปัน
คงเหมือนฝันที่เลือนลางช่วงข้ามคืน
ถึงทางแยกทางก็แยกออกเป็นสาม
เมื่อถึงยามที่ต้องเลือกต้องทนฝืน
หากน้องนางแยกไปไม่กลับคืน
พี่คงกลืนน้ำตาแล้วลาไกล
ถึงสวนนกเห็นนกเกาะไม้คู่
พี่ยืนดูแอบอิจฉาแล้วหวั่นไหว
แม้แต่นกมันยังมีคู่รู้ใจ
แต่ข้างกายของที่ไม่มีนาง