การกลับมา...ของความรัก

อนันต์

เมื่อก่อนครั้งยังรักยังรู้สึก
ยังอ่อนไหวอยู่ลึกลึก...สิเน่หา
ความรักเอ๋ยเจ้าเกิดแต่ใดมา
ทำให้ข้าต้องมีสุขทุกข์ระคน
      เพียงสัมผัสก็รู้สึกถึงความคิด
เพียงแค่พิศสบตาพาสับสน
เดี๋ยวเป็นห่วงเดี๋ยวก็หวงล้วนปะปน
แต่เมื่อยลรอยยิ้มอิ่มเอมใจ
      เมื่อที่รักข้าจากพรากไกลห่าง
รอยความสุขแสนเลือนลางได้ไฉน
เคยมีทุกข์มีสุขเคล้าคลอไป
แต่วันนี้เมื่อใดสุขจะมา
      ทนปล่าวเปลี่ยวเอกาเพราะข้ารัก
อยากจะหักห้ามใจอย่างไรหนา
โอ้อกเอ๋ยเจ็บช้ำซ้ำน้ำตา
ฤาว่าต้องแยกกันนิรันดร
      เมื่อได้พบสบตากับความหลัง
เหมื่อนพลังหวนคืนเตือนเสี่ยมสอน
หากจมปรักกับรักเก่าอย่างอาวรณ์
จะมีรสสุขล้ำได้ตอนใด
      ความรักมีพบพาลมีพรากจาก
ทั้งหลายหลากร้อยรสด้วยสดใส
อีกทั้งหมื่นอีกทั้งแสนความทุกข์ใจ
ไม่ว่าใครคงจะได้เคยลิ้มลอง
      เมื่อความรักที่หวังนั้นไม่อาจอยู่
ก็จงรู้ไว้เถิดท่านทั้งผอง
ปล่อยไปตามวิถีทางตามทำนอง
ว่าด้วยสองใจนั้นมีคู่กัน
      หากเสียรักเสียแล้วใช่เสียเปล่า
ได้เรื่องราวตอนสุขแสนสุขสัน
เก็บเอาไว้ในใจทุกทุกวัน
ส่วนทุกข์นั้นอย่าจำมันคงดี
      เมื่อรักจรจรแล้วใช่จรจาก
มีพรัดพรากมีพบพาบตามวิถี
เพียงเข้าใจในรักที่ตนมี
เพียงเท่านี่...ความรัก...จักกลับมา