จากเป็นคนไม่เคยมองบนฟ้า ดวงดาราไม่เคยจะแลหัน ไม่มีแม้ที่จะนับคืนและวัน เรื่องเหล่านั้นไม่เคยมีที่แล้วมา กาพย์กลอนฉันแต่งกันไม่เคยได้ คุณครูให้แต่งมาฉันเหรอหรา ถึงแม้จับกดหัวลงในธารา ขอโทษค่าทำไม่ได้อายตัวเอง มีหนึ่งสมองสองปอดรอดชีวิต ใจฉันคิดเพียงคณิตที่ใหลหลง ปลื้มยิ่งนักเรื่องคำนวณชวนพะวง ฉันมั่นคงยืนยันรักเลขเลย มองเรื่องกลอนโคลงฉันท์นั้นน่าเบื่อ ได้ท่องเมื่อโดนบังคับจับผลักไส แต่งออกมาก็มิได้ดีอะไร เข้าใจได้เพียงเคมี..ฟิสิกส์เรา แต่ตอนนี้ชีวีฉันมันเปลี่ยนไป มองอะไรกลายเป็นบทกลอนคลายเหงา นับตั้งแต่วันที่ใจได้เจอเงา พบกับเขาคนนั้นที่ห่วงใย เธอเข้ามาแต่งแต้มเติมสีสัน สารพันที่เธอนั้นสรรมาได้ มอบทั้งรักและจิตความห่วงใย มอบมาให้แม้ในวันฉันห่างไกล แล้วนานวันพลันหายคล้ายเธอสูญ ฉันอาดูรยิ่งนักรักอยู่ไหน เธอเงียบหายเหลือเพียงรอยอาลัย อยู่แห่งใดไม่เคยรู้อยู่ไหนเออ จึงแต่งกลอนตามเธอวอนกลับมา กลับมาหาฉันนั้นจะได้ไหม รักกับเธอแม้เราจะห่างไกล มีมาให้อยู่เสมอเธอคนเดียว กลายเป็นคนอ่อนไหวใจเหนื่อยล้า เหมือนคนบ้านั่งแต่งไปน้ำตาไหล เขาไม่รักเราแล้วนั่นหรือไร จึงไม่มาใส่ใจอย่างที่เคย แต่งกลอนไปใจอ่อนเหลือสุดเอ่ย กลายเป็นคนเฉยเฉยละเลยหวาน อดีตรักลืมไปในวันวาน เติมน้ำตาลจากไหนไม่รู้เลย......... ......***************.............
Rainsummer 17 ม.ค. 2547 13:49 น. - ID 44781 
596
5
0
17 มกราคม 2547 14:00 น. - comment id 204043
งง ตะเองเหมือนกันที่กลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ชอบแต่งกลอนมากๆเลยค่ะ
17 มกราคม 2547 14:25 น. - comment id 204048
กลอนดีมาก ๆ เลยค่ะ ชื่นชมด้วยหัวใจนะค่ะ มาทักทายค่ะ *_________*
17 มกราคม 2547 15:35 น. - comment id 204088
เหตุผลคงคล้าย ๆ กัน คือไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าชอบกลอนตอนไหน
17 มกราคม 2547 15:38 น. - comment id 204090
อะหน่ะ เพราะดีนะครับ
17 มกราคม 2547 16:40 น. - comment id 204150
ตอนแรกไม่เคยชอบการเขียนอ่าน ยิ่งการต่อสานภาษากลอนที่อ่อนไหว เหลือยากเหลือหลายคิดแล้วให้หน่ายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงแต่งได้นะคนดี *-*จบได้สวยงามมากเลยค่ะ*-*
17 มกราคม 2547 19:16 น. - comment id 204220
ส่วมผมนั้น ชอบกลอน แต่อ้อนออก เมื่อคราใด ใจช้ำชอก ยิ่งแต่งได้ ความคิดยิ่ง โลดแล่น ทั่วแคว้นไป แต่คำนวณ นั้นไซร้ ไม่เลยเรา ผมก็ชอบแต่งกลอนเหมือนกันครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
