หนทางแห่งชีวิต

ไร้ใจ

ประสบการณ์....ที่ได้ผ่านมา
ในครั้งหนึ่ง....กับชีวิตที่โศกเศร้า
เหมือนบทเรียน...สอนใจ...ให้คนเหงา
ค่อยตอกย้ำ....ยามอ้างว้าง...อยู่เดี๋ยวดาย
อาจไม่ถึง...ครึ่งชีวิต...กับใครบ้างคน
แต่มันก้อทำ....ให้เรียนรู้...ชีวิตในโลกอันกว้างไกล
มันทำให้ร้องไห้....อ้างว้าง...ต้องสู้ไป
บนถนน....สายหนึ่ง....กับชีวิตอันยาวไกล
ต้องทนอ้างว้าง....เหน็บหนาวยามไม่มีใคร
ถนนสายยาว....กับชีวิต..หลากหลาย
ชีวิตที่ไร้ค่า....กับกาลเวลาที่หมดไป
ยังมีไหม....ที่ว่างให้พักพิง
หนึ่งชีวิต....กับผู้หญิง...คนหนึ่ง
ผ่านร้อน...ผ่านหนาว....กับชีวิต
ผ่านถนน...วิถี่ชีวิต...ท้อแท้
แต่ชีวิต....ต้องสู้ไป....หาใครรักจริง...ไม่มี
ถนนสายยาว....กับชีวิต...สาวไทยในโลกกว้าง
ชั่งอ้างว้าง...เหงา...วังเวง...เหมือนเรือลำน้อย
เฝ้าคอย...รอรัก...อยู่แสนไกล....
หันมอง...โลกอันกว้างไกล...มองหนใด...ก้อขาดคนเหลียวแล
เหน็ดเหนื่อยนัก....กับชีวิต...ที่เคว้งคว้าง
ต้องเรียนรู้เอง...กับชีวิต...ที่ไม่มีใครใคร
ต้องทบทวน....บทเรียนชีวิต...ที่แสนเศร้า
ถึงจะไม่เจอคนจริงใจ....ก้อต้องสู้เพื่อวันใหม่
อ่อนแอ...หรือจะถึง...ซึ่งเส้นชัย
คนอ่อนแอ...จะทำได้...อย่างไรเล่า
คนอ่อนแอ....อย่างฉัน...ทำได้ดี
แค่ร้องไห้....เสียใจ...รักที่ผ่านมา
คือบทเรียน...สอนใจ...คนไร้ค่า..ให้เข็มแข่ง
ยามใดอ่อนแอ...ก้อต้องหยุด...อยู่แค่นี้
ถ้าฉันหยุดฝัน....ชีวิตก้อ....หมดแม้ทางที่จะเดิน
บนถนน...อันสายยาว...ได้พิสูจน์...คนบนหนทาง
กุหลาบไร้ใจ