อยู่ก็เหมือนตาย (กลอนส่งท้ายนายพิกุลทอง)

พิกุลทอง

อหังการ งานรัก ปักใจเจ็บ
แสนหนาวเหน็บ เก็บใจ ไว้รักษา
มิอาจทรง กายได้ ในพสุธา
เหมือนชีวา ล่องลอยไป ไร้ตัวตน
โอ้อกเอ๋ย เจ็บหนัก เมื่อรักช้ำ
แสนระกำ เวทนา คราหมองหม่น
เลวร้ายนัก เลวร้ายพอ หนอใจคน
ต้อนผมจน ดั้นด้น สิ้นหนทาง
หลอกให้รัก หลอกให้หลง คงทำง่าย
แสนเสียดาย ร้องไห้ จนรุ่งสาง
น้ำตาเปื้อน อาบหมอน นอนครวญคราง
แสนอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว และเดียวดาย
รักของเรา สิ้นสุด หยุดแค่นั้น
รักที่ให้ กันและกัน มันห่างหาย
มีชีวิต เศร้าสะเทือน ก็เหมือนตาย
ร้องร่ำไห้ อาลัย ตายทั้งเป็น
ขออย่าได้ พบกันอีก ในชาตินี้
อย่าราวี เลยน้องแก้ว แคล้วทุกข์เข็ญ
เกิดชาติหน้า อย่าได้ ใจลำเค็ญ
ประสบเห็น น้องนาง เหมือนอย่างเคย
หากเจ้าเกิด ในสวรรค์ อันแสนสวย
พี่ขอม้วย มรณา เย็นชาเฉย
อเวจี เชิญฉุดข้า ลงไปเลย
อย่าได้พบ ทรามเชย ที่เคยลา
ป.ล. กลอนนี้ เป็นกลอนส่งท้าย ของผมนะครับ จะไม่แต่งกลอนลา เพราะยังผูกพัน กับพี่น้องชาวไทยโพเอ็มอยู่ ไม่ได้ลาไปไหน หรอก ครับ ลากลับบ้านเกิดเมืองนอน บ้านนอกคอกนา ที่ไม่มีอินเตอร์เน็ต ให้เล่น ก็เลยจำต้องลาครับ แล้วพบกันใหม่ เมื่อวันผมเปิดเทอม