31 สิงหาคม 2549 11:12 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ก่อนจะถึงอรุณรุ่งวันพรุ่งนี้
ถ้อยวจีอย่าลาลับ..ฤาวับหาย
เช่นดาวพร่างกระจ่างฟ้าราตรีพราย
กลับมลายเมื่อรุ่งสาง..นภางค์เลือน
หากว่าวันพรุ่งนี้..ยังมีรัก
ขอประจักษ์รักนิรันดร์..อันเอ่ยเอื้อน
พิศดูดาวเจ้าประจักษ์..รักของเดือน
เคล้ารอยเปื้อนแสงพร่างพราวเมื่อคราวคืน
อย่าหวั่นไหวหากพรุ่งนี้ยังมีฉัน
ความผูกพันแทนห่วงหา..เมื่อคราอื่น
เคยทุกข์ทน..หม่นเศร้า..เฝ้ากล้ำกลืน
ลืมตาตื่น..ใจเราแนบ..แอบฝันไป
ล่วงราตรี..มิเอกา..เหว่ว้าแล้ว
แม้แสงแววของดารามาเร้นไร้
ค่ำคืนเหงา..หรีดหริ่ง..นิ่งหายใจ
แต่หาใดจะสุขเท่าเมื่อเราเคียง
10 พฤษภาคม 2549 15:35 น.
น้ำตาอาบแก้ม
หรือลืมแล้วรักเราครั้งเก่าก่อน
มิอาจย้อนหวนคืนฟื้นความหลัง
ถ้อยคำหวานเคยปลื้มลืมหรือยัง
สองเรานั่งเคียงกายใต้เงาจันทร์
คงลืมสิ้นรักหวานเคยหว่านไว้
สิ้นเยื่อใยสิ้นศรัทธาว่าเคยฝัน
มือกุมมือใจโอบใจใครลืมกัน
เมื่อครานั้นยังนับดาวราวชั่วคืน
จำเสียงลมพัดฉิวทิวมะพร้าว
บอกเรื่องราวระทมสุดขมขื่น
บอกถึงความทรงจำที่กล้ำกลืน
เคยหวานชื่นลาลับไม่กลับมา
ทอดสายตามองแต่กระแสสินธุ์
ระเรื่อยรินลับหายไม่คืนหา
มิเคยคิดนั่งปลงกับคงคา
เพียงวาจา ฤาฉุดรั้งให้ยั้งใจ
ข้ามเวลาข้ามฝันในวันเก่า
เหลือเพียงเงาทวงถามความหวั่นไหว
ภาพอดีตกรีดซ้ำย้ำทรวงใน
จดจำไว้มิตรภาพตราบนิรันดร์
18 มกราคม 2549 13:51 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่อาจเปลี่ยนใจใช่ไหม...?
คงเป็นไปไม่ได้...ที่จะมอบใจให้ฉัน
เทียบไม่ได้สินะ...กับอดีตที่ผูกพัน
ต้องยอมรับความจริงเช่นนั้น...ตลอดไป
ขอเพียงรักเธออยู่ตรงนี้
จดจำคืนวันดี ดี...ที่เราเคยใกล้
เก็บกำไว้นะ...ความรู้สึกดี ดี จากข้างใน
จะระลึกเสมอและฝันใฝ่...ขอบใจจริง ๆ
อยากขอบใจสักครั้งหนึ่ง
ถึงคนที่เคยซึ้งใจ
สุดท้ายก็จากกันไป
และเหลือทิ้งไว้เพียง แค่ความทรงจำ
อยากขอบใจที่สอนให้
ฝันและใฝ่จงชื่นฉ่ำ
และสอนให้เจ็บให้ช้ำ
ให้จำบทเรียนที่แพง เหลือหลาย
ถ้าหากครั้งนี้
ไม่มีเธอลวงหลอกไว้
ฉันนี้คงงมงาย
เห็นรักดีเกินไป ไม่มีวันจะรู้
ฉันเจ็บครั้งนี้
ฉันมีเธอเป็นดั่งครู
สอนฉันให้เข้าใจ รักร้าวเป็นเช่นไร
ขอบใจ จริงจริง
ถ้าหากครั้งนี้ ไม่มีเธอลวงหลอกไว้
ฉันนี้คงงมงาย
เห็นรักดีเกินไป ไม่มีวันจะรู้
ฉันเจ็บครั้งนี้
ฉันมีเธอเป็นดั่งครู
สอนฉันให้เข้าใจ รักร้าวเป็นเช่นไร
ขอบใจ จริงจริง
ฉันแพ้ จนเข้าใจ รักร้าวเป็นเช่นไร
ขอบใจ จริงจริง...
26 สิงหาคม 2548 15:49 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ฝากตะวันเก็บไว้ที่ปลายฟ้า
แสงจันทราก็ฉายอ่อนเพื่อซ่อนเหงา
ไม่พานพบประสบพักตร์นะรักเรา
เช่นตะวันซ่อนจันทร์เศร้าให้เขาลืม
มองตาม...เจ้าแมงมุมตัวน้อย
ค่อย ๆ ชักใย......
แดดอ่อน ๆ สะท้อนใย...
สะท้อนใจ.....
เป็นประกาย.....
มันกำลังสร้างรัง....
รังรัก....
สร้างใยต่างหาก...
อ่อนไหวจัง...
แกมาอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่...
รู้รึปล่าว...
ความเหงา...ไม่ต้องการเพื่อน...
ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน
ฉันคงต้องยืนอยู่ลำพัง...กับความเหงา
มีเวลาเป็นเพื่อน...ย้ำเตือน..เพียงเรา
อยู่กับวันเวลา..และเงา..ของตัวเราเอง
21 กุมภาพันธ์ 2548 16:30 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ฉันได้จากโลกนี้ไปแล้ว...อย่างสงบ
ไม่มีวี่แววของคนที่เคยคบ...หรือความทรงจำอันแสนหวาน
ไม่มีภาพความหลังอันสวยสด...หรือสิ่งของที่เคยอยู่ในอดีต..นานแสนนาน
เงียบ..เงียบ..และห่างหายไปจากวันวาน..เพื่อให้ความทรมาน..มันลางเลือน
หากฉันเป็นคนของความทรงจำ..
กรุณาอย่ากลับมาตอกย้ำ..ปล่อยให้เป็นความทรงจำ..ช้ำเสมือน
ฉันได้ตายจากไป...และไม่มีอีกแล้ว...วันเวลาที่จะหวนทวนกลับมาเยือน
ช่วยทำให้เป็นเหมือนเดือน...ที่ไม่มีวันเป็นเพื่อนกับดวงตะวัน
ให้ฉันสูญหายไปกับวันเวลา..
เลือนลางเหมือนอยู่กลางหมอกควันหนา...พรั่นพร่าในความฝัน
ลืมให้หมดทุกนาที..อย่าให้มีความรู้สึก..ว่าเคยนึกถึงกัน
เก็บให้หมดภาพอดีตในครั้งนั้น...สิ่งของที่เตือนย้ำ...ฝังมันไป
ได้โปรด..อย่าระลึกถึงแม้เพียงเสี้ยว..
กระทั่งช่วงเวลาที่ลดเลี้ยว..หดหู่..หรือช่วงเวลาที่อ่อนไหว
อย่าทบทวนอดีต..ไม่ว่าสุขหรือทุกข์...ช่วยลบฉันออกจากใจ
เพราะฉันไม่อยากเป็นใคร...ที่เธอเพียงเก็บไว้...ในความทรงจำ
*******************************************************
หน้าส่วนตัว
2302
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
