11 กุมภาพันธ์ 2548 16:24 น.
น้ำตาอาบแก้ม
บางครั้ง...ในยามดึก
ฉันตื่นขึ้นมานั่งนึก...ในยามเธอหลับใหล
เฝ้ามองเธอหลับตา...และความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวใจ
เธอจะรู้หรือเปล่าว่าฉันรักเธอมากเท่าไร...หากตอนนี้ลมหายใจ...ฉันไม่มี
ถ้าหากไม่มีวันพรุ่งนี้..สำหรับฉัน
และเธอต้องอยู่โดยไม่มีกันและกัน...เหมือนวันนี้
ความรักของฉันที่ให้เธอ..จะยังคงอยู่หรือเปล่า...นะคนดี
เธอจะลืมอดีตที่เคยมี...และลืมวันเหล่านี้..ที่เคยมีฉันอยู่ข้างกาย
27 มกราคม 2548 17:17 น.
น้ำตาอาบแก้ม
อยากบอกกล่าวเรื่องราวอันร้าวไหว
ขอบอกผ่านด้วยใจที่เหน็บหนาว
เสียงกระซิบแผ่วแผ่วกับแววดาว
พร้อมดวงใจที่ปวดร้าวจากคราวคืน
เหมือนเพิ่งผ่านเมื่อวานไม่นานช้า
หยาดน้ำตายังเอ่อเมื่อเพ้อฝืน
ลุกไม่ได้นอนซมล้มทั้งยืน
เมื่อวานซืนยังเจ็บแปลบแสบข้างใน
ขอบอกผ่านแสงจ้าดาราพร่าง
ฝากน้ำค้างแสงตะวันก่อนหลับใหล
กระซิบผ่านเดือนเสี้ยวลดเลี้ยวไกล
ฝากสายใยเมฆหม่นเกลื่อนกล่นจาง
ว่าดวงใจดวงนี้นั้นแหลกร้าว
แตกจนหนาวเจ็บลึกผนึกสาง
ถูกคำลวงล่อหลอกไม่บอกลาง
จนอับปางรักล่มต้องข่มใจ
เมื่อไม่รักใยต้องลวงด้วยบ่วงบาศก์
พร้อมทั้งฟาดด้วยเล่ห์เสน่ห์ใส
ตีหน้าซื่อกลับซ่อนร้ายไว้ภายใน
ยากกระไรล่วงรู้อดสูตรม
เห็นความรักเป็นของเล่นเซ่นความใคร่
หยิบรักใช้เปลี่ยนชิมหากลิ้มขม
อาหารตาอาหารใจใครนิยม
ก็ใช้ลมลวงบอกเพื่อหลอกใจ
24 ธันวาคม 2547 18:00 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ริมฝีปากที่แห้งผาก...
กลืนน้ำลายลงคอแสนยาก..เพราะมันแห้งจนเป็นผุยผง
เสียใจทำไม...ร้องไห้ทำไม...รู้จักไหม...คำว่า...ปลง
ทำร้ายตัวเองประชดความไม่มั่นคง...สุดท้าย..ได้อะไร
ปล่อยน้ำตาให้เหือดแห้ง....
มันคงจะไม่แล้ง...เท่าน้ำใจของใครบางคน...เชื่อไหม
ทะเลทรายที่ธรรมชาติสร้างไว้...ยังเปรียบปานไม่ได้..กับหัวใจ
ที่แห้งแล้งยิ่งกว่าอะไร...จะมาเทียบได้...คงไม่มี
สายตาที่หม่นมัว...
แข่งกับความมืดสลัว...ของค่ำคืนอันยาวนาน..คืนนี้
สายหมอกสีขาว...ช่างบดบังหนทางก้าวเดิน...ทุกนาที
ก้อเหมือนหัวใจของเธอที่ไม่เคยมี...ความทรงจำดีดี...ให้จดจำ
24 ธันวาคม 2547 17:37 น.
น้ำตาอาบแก้ม
มีถ้อยคำมากมายอยู่ในใจ
แต่ต้องเก็บซ่อนไว้..
รับรู้ได้..เพียงแววตาแห่งความปวดร้าว
ความรักของฉันยังคงอยู่...
ขณะที่ความรักของเธอ..ค่อย ๆ หายไปกับเรื่องราว
มีเพียงความแข็งกร้าว...
ที่สะท้อนวาว...กลับมาในแววตา...ถึงกัน
เธอจะรู้มั๊ย...ว่าฉันเจ็บปวดไม่น้อย
กับการเป็นฝ่ายเฝ้าคอย...
และรับรู้การเดินจากไปในวันนั้น
ฉันเคยคิดว่า...คงเป็นการดี
หากปล่อยให้เธอเลือกทางเดินในชีวิต...เดิมพัน
ฉันเองก็จะได้เป็นอิสระเหมือนกัน..
เหมือนก่อนหน้านั้น...
ที่เรายังไม่เจอ...
วันเวลาผ่านไป...
ความเหงา..อ้างว้าง...คืบคลานมาใกล้
รู้สึกเดียวดายยามเผลอ....
แวะโน่น...แวะนี่...เดินเที่ยวบ้าง
เรื่อยเปื่อย...เรื้อรัง...ยามนึกถึงเธอ
เอื้อมมือรับความผิดหวังอย่างเพ้อ ๆ
และขอบคุณนะเออ..ที่ให้โอกาสอยู่ร่วมกัน
ที่ผ่านมา....
20 ธันวาคม 2547 16:03 น.
น้ำตาอาบแก้ม
เคยมีคืนที่มีมืออุ่น ๆ...
เกาะกุม..สร้างความละมุน..ก่อนหลับใหล
กอดก่าย..ก็อบอุ่นได้ในหัวใจ
ความสุขอยู่แค่เอื้อมยังไง..ฉันเข้าใจได้ในทันที
ขอให้ฝันนั้นสวยงาม...
ลอยทะเล..ดูฟ้าคราม..ก่อนวันพรุ่งนี้
พระจันทร์เสี้ยวบาง ๆ..แต่ดาวพร่างฟ้า..นะคนดี
ดูสิ..ฉันฝันทั้ง ๆ ที่..ตายังไม่หลับซักที..มันสุขใจ
แต่คืนนี้ฉันเหว่ว้า...
คิดถึงคนที่เคยมองตา..จะเหว่ว้าบ้างไหม
ดึกแล้วนะ..ใจฉันยังวนเวียนสับสน..ไม่รู้ทำไม
หรือฤดูหนาวทำให้..ฉันหม่นหัวใจ..ก่อนนิทรา
มุมอ่อนแอ..บนที่นอน...
มีอุ่นไอจากข้างหมอน..คอยรักษา
หัวใจที่หนาวเหน็บ..ยามคิดถึง..คนไกลตา
เคยไหม..หัวใจมันถามหา..เรียกร้องความอบอุ่นให้กลับมา
.......................เหมือนเคย.............................
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
2156
