เอดส์ และความทรงจำ

sandsun

แด่ ก้อย 
ยังอยู่ ในความทรงจำเสมอ จำวันสุดท้ายที่โทรหาก้อยได้
ไม่เคยคิดว่าเป็นครั้งสุดท้าย คงไม่ได้รบกวนมากกว่านั้น ขอโทษที่ไม่อาจไปงานก้อยได้
แด่ พี่แบน
มุขตลกเถื่อน และห้าวดิบ ปนบ้าของพี่ ยังไม่มีใครเลียนแบบแน่นอน
แด่ไข่
หลังจากเล่น ฟุตบอล เราไปเยี่ยมนาย นายก็ยังปกติ ตอนนอนอยู่บนเตียงคนไข้
คุยจ้อ แต่รุ่งเช้าเราก็รับข่าวร้าย ไม่ทรมานแล้วเพื่อน ดีใจที่ได้เล่นบอลล์ทีมเดียวกัน
แด่ น้าหมาย และน้อง
ยายตามไปดูแลน้ากับลูกแล้ว
และดีใจที่ได้เห็นน้า แม้ครั้งเดียวในชัวิต แม่ยังคิดถึงน้ากับหลานเสมอ
แด่ หมูแก้ว
อ่านหนังสือของคุณทุกเล่ม โดยเฉพาะเล่มสาม ขอบคุณที่เขียนถึงน้องชายผม 
เขาเป็นคนดีมีน้ำใจเสมอไม่เคยคิดรังเกียจใคร แต่คุณคงไม่รู้ว่าผมเป็นเป็นพี่ชายเขา
ด้วยในวันเอดส์โลก
อยากมีใคร เข้าใจ         บ้าง
ฉันเดินอยู่  บนเส้นทาง  ที่สับสน
บนถนน     ที่ไร้ซึ่ง       ผู้คน
มันมืดมน   จนใจ         เหนื่อยและล้า                                
ไม่ได้อยาก	จากคน     ที่ฉันรัก
ไม่อยากพัก	 หัวใจ      ใฝ่ค้นหา
ไม่อยากทิ้ง	 จิตใจ      ใฝ่ศรัทธา
ไม่อยากลา	 โลกไป     ก่อนวัยควร  
 
ขอได้อย่า    รังเกียจ   หรือเดียจฉันท์
แค่นี้มัน     	ก็แสนเศร้า เฝ้ากำสรวล
ชิวิตมัน       เหมือนร้อยห้อย  โซ่ตรวน
อีกหอกทวน  ทิ่มแทง    ด้วยโรคา
อยากจะอยู่    เพื่อดูแล   แม่และพ่อ
อยากอยู่ต่อ    กอดลูกน้อย   ด้วยห่วงหา
อยากจะผูกพัน กับเพื่อน   ด้วยกีฬา
แต่ว่าฟ้า   กำหนดกฏ มา     ให้ลาไป
Sandsun